Spektakl SAM oparty na tekstach Szekspira, Becketta i Sarah Kane, nie posiada tradycyjnej struktury dramatycznej, gdzie historia bohatera poprzez perypetie, zmierza do jakiegoś finalnego rozwiązania. Nie ma w nim też wyraźnie zarysowanej postaci scenicznej, o której można powiedzieć coś jasnego i pewnego. Akcja spektaklu zbudowana jest z zabłąkanych fragmentów „Hamleta”, „Towarzystwa” i „Psychosis 4.48”. Ich wspólnym tematem jest świadomość, świadomość kogoś, kto za wszelką cenę chce ustalić, kim tak naprawdę jest, chce poznać tego kogoś, którego twarz wykleja wnętrze jego umysłu? Takie pytania – czy nam się to podoba czy nie -, docierają do nas wyraźnie i nieubłaganie w sytuacji kryzysu tożsamości, w stanach szoku lub załamania nerwowego. Dlatego taki a nie inny dobór tekstów. Beckett pyta z precyzją i metodycznością, nieomal kartezjańską. Sarah Kane krzyczy, bez ogródek, prosto z serca. Szekspir wyśpiewuje to w monologach szalonego Hamleta. Co ich łączy? To, że człowiek musi toczyć ten pojedynek sam. Aktor ma jednak na scenie tą przewagę, że towarzyszy mu stale jego teatralny, wizualny sobowtór, umożliwiając sytuację dialogu tak z autorem, jak i z widzem. W sferze praktyki teatralnej, spektakl powstał z inspiracji ostatnim etapem pracy Jerzego Grotowskiego, odkryciami psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella, a w głównej mierze sytuacjami dialogicznymi wynikającymi z autoreferencyjnych struktur narracyjnych monologów beckettowskich. Ten ostatni obszar jest centralnym polem badawczym artysty i głównym tematem jego przewodu doktorskiego, realizowanego pod okiem prof. Krystiana Lupy. W praktycznym badaniu sytuacji dialogicznej twórca korzystał z wiedzy i konsultacji psycholożki Agnieszki Wróblewskiej z Warszawskiej Akademii Psychologii Zorientowanej na Proces.

W ramach projektu „Teatr otwarty” sfinansowany ze środków Miasta st. Warszawy