Francesca Ter-Berg Quartet (UK) / Sly and The Family, Dron (UK) / kiRk: CANES OF KARABAKH (PL) Avant Art Festival 2025 Warszawa

Francesca Ter-Berg Quartet (UK)

Kwartet składający się z Francesci Ter-Berg, Coby Sey, Ursuli Russell i Marii Chiary Aguiro - jednych z najbardziej eklektycznych i cenionych artystów UK, których twórczość obejmuje jazz, improwizację, klezmer, muzykę elektroniczną i punk rock. Czwórka łączy swoje wpływy i fragmenty oryginalnych kompozycji w jedną sferę dźwiękową, wymieniając się, improwizując, słuchając i odpowiadając w obecnej chwili.

​

Francesca Ter-Berg to wiolonczelistka, kompozytorka i producentka pochodząca z Hackney, znana ze swojego unikalnego stylu muzycznego inspirowanego tradycyjną muzyką jidysz, improwizacją, jazzem, dubem i eterycznymi brzmieniami strunowymi. Coby Sey to producent, wokalista i DJ, który po latach spędzonych w środowisku artystów DIY w południowo-wschodnim Londynie zbudował sobie renomę jako wykonawca oferujący "zmieniającą się, dezorientującą wizję muzyki klubowej". Ursula Russell występuje jako Ursa Major Moving Group - multiinstrumentalistka, kompozytorka i pisarka. Jej debiutancki album to "intensywny i dynamiczny muzyczny dziennik procesu indywiduacji, w którym piosenki oferowane są jako mity dla nowego świata". Maria Chiara Argirò to włoska pianistka i kompozytorka, która od ponad dekady jest "centralną postacią w UK jazz, classical i electronic worlds" po przeprowadzce z Rzymu do Londynu. Jej poprzedni album "Forest City" - "oszałamiający electronic jazz-fusion" - otrzymał uznanie krytyki od The Guardian, Pitchfork, Vogue i Rolling Stone. 

Ich kolaboracja stanowi unikalne połączenie różnych światów muzycznych, gdzie każdy artysta wnosi własne doświadczenie i perspektywę do wspólnego, improwizowanego dialogu dźwiękowego.

Sly and The Family, Dron (UK)

Londyński neo-jazzowy kwintet który ewoluował z korzeni manipulacji kasetowej w "wielokończynowy organizm dźwiękowy". Pierwotnie założony przez Matta Cargilla jako projekt kolażu kasetowego oparty na eksperymentach noise'owych, Sly przekształcił się w pełnowymiarowy zespół koncertowy, usytuowany gdzieś pomiędzy free jazzem, noise'em, industrialem a kulturą rave.

Zespół nakłada na siebie elektronikę, instrumenty dęte i dzwięki perkusyjne w coś, co prasa opisuje jako "konwulsyjną celebrację hałasu, rytmu i oporu". Ich muzyka jest improwizowana, tworząc wysokie crescenda i zniekształcone tekstury, które zapewniają, że żadne dwa występy nie są takie same. 

Występy Sly są legendarne ze względu na anarchiczną i wspólnotową naturę. Preferując ustawienie w kręgu, zespół zaciera granice między wykonawcami a publicznością, przekształcając pasywnych obserwatorów w aktywnych uczestników i redukując performance do tego, co krytycy nazywają szamańskim rytuałem. To podejście uczyniło ich królami "no audience underground", wypalajaącymi własną ścieżkę przez kluby i festiwale w UK i poza nim.

Krytycy opisują ich brzmienie jako osiągnięcie "rodzaju transcendentnego, euforycznego stanu wyrwanego do istnienia poprzez zastosowanie niesamowitej mocy" (The Quietus).

Zespół dzielił scenę z takimi grupami jak Lightning Bolt, Wolf Eyes, Dälek i Swans, występując na festiwalach takich jak Supersonic (UK), Unsound (PL), Supernormal (UK), Milhões de Festa (PT), Incubate (NL) i Desertfest (UK). Ich dyskografia obejmuje "Gentle Persuaders" (2019), bardziej bezpośredni follow-up "Walk It Dry" z jego "coraz potężniejszymi kieszeniami dźwiękowymi", pełen powściągliwości "Moon Is Doom Backwards".

kiRk: CANES OF KARABAKH (PL)

avant-folk / post-rock oparty o brzmienie duduka Canes of Karabakh to projekt Stanisława Matysa (duduk), Olgierda Dokalskiego (flugelhorn, fx) i Pawła Bartnika (dub). Powstanie zespołu ściśle związane jest z ormiańsko azerskim konfliktem o Górny Karabach. W efekcie przegranej przez Armenię wojny dostępność i jakość używanych przez Matysa ustników gamish wykonywanych z trzciny, która rośnie tylko w Górnym Karabachu, drastycznie spada, a cena trzykrotnie wzrasta.

Sytuacja ta bezpośrednio wpływa na nasze brzmienie, ale także wzbudza w nas, muzykach z Polski, którzy sięgnęli po duduka, poczucie zakłopotania. Raz, że czerpiemy z tradycji zagrożonej, a przy tym bezwzględnie zakorzenionej w konkretnym miejscu, w jego ludziach, pejzażach, przyrodzie. Dwa – nas na te stroiki stać, wielu Ormian już niekoniecznie. Ze zdwojoną siłą dostrzegamy, jak bardzo niedostępna czy też pozornie dostępna jest nam tamtejsza kultura. Stanowi to asumpt do rozważań, w jakim wymiarze (i czy w ogóle) mamy prawo korzystać z tej Tradycji - tak, by jej nie naruszyć i nie profanować.