Przebudzenie wiosny

na motywach sztuki Franka Wedekinda

w przekładzie Joanny Diduszko-Kuśmirskiej scenariusz i reżyseria: Zofia Gustowska współpraca dramaturgiczna: Maria Gustowska scenografia i kostiumy: Natalia Kozłowska muzyka: Michał Lazar reżyseria światła: Piotr Pieczyński realizacja światła: Zofia Krystman, Witold Juralewicz wideo: Adrien Cognac realizacja wideo: Irmina Stępniak charakteryzacja: Agata Sokulska, Katarzyna Bielińska asystentka reżyserki: Irmina Liszkowska realizacja dźwięku: Piotr Trojanowski, Maciej Witkowski garderobiane: Magdalena Adamczyk, Ilona Giżycka inspicjenci/montażyści: Marcin Chojnacki, Wiktor Korzeniewski kierownictwo produkcji: Małgorzata Błasińska, Olga Stefańska komunikacja wizualna: agencja kreatywna Na_Ty, Anna Cygankiewicz zdjęcie: Artur Wesołowski

występują: Malwina Laska, Michał Pawlik, Irmina Liszkowska, Krzysztof Oleksyn, Paweł Janyst

– Samobójstwo jako najbardziej niegodziwe wykroczenie przeciw moralnemu porządkowi świata jest najbardziej wiarygodnym dowodem na istnienie moralnego porządku świata, ponieważ samobójca oszczędza moralnemu porządkowi świata konieczności wydania wyroku i tym samym potwierdza jego istnienie – napisał Frank Wedekind w sztuce “Przebudzenie wiosny. Tragedia dziecięca”.

Dramatopisarski debiut młodego niemieckiego skandalisty z przełomu XIX i XX wieku to jeden z nielicznych tekstów dramatycznych w europejskim kanonie literackim, przedstawiający zbiorowy portret nastolatków. Na scenie Teatru Ochoty, ośrodka młodej kultury teatralnej, ma szansę zadziałać ze zdwojoną siłą.

Młodzi bohaterowie Wedekinda żyją w opresyjnym świecie nakazów i zakazów, w którym każda próba transgresji grozi wykluczeniem. Próbując tworzyć swoją własną, odrębną od dorosłych przestrzeń, w efekcie replikują tylko znane z domu przemocowe schematy. Nieświadomie krzywdzą zarówno siebie jak i tych, których chcieliby lub mogliby kochać. Ich dzieciństwo jest dalekie od wyidealizowanego przez kulturę obrazu szczęścia i beztroski. To pasmo niezrozumiałych i niezawinionych cierpień, które stają się bolesną obsesją. Po latach, powraca pytanie, czy tę samonapędzającą się machinę przemocy można było zatrzymać.