Dzwonię do moich braci

#

Grudzień 2010 roku. W Sztokholmie miał miejsce akt terroru i dla Amora oraz innych Szwedów o arabskim wyglądzie nic nie będzie już takie jak przedtem. Terrorysty jeszcze nie ujęto, może też zginął przy wybuchu bomby, ale mógł mieć pomocników i oni mogą skrywać się wszędzie. Gdzie więc ich szukać jeśli nie wśród ludzi o podobnym wyglądzie. Jak muszą czuć się młodzi Szwedzi o arabskim wyglądzie, którzy widzą lęk i nieufność w spojrzeniach mijanych przechodniów? Szwecja boryka się z bardzo wzmożoną agresją skierowaną przeciw imigrantom. Jest zazwyczaj Agresja tłumiona, skrywana pod grzecznym uśmiechem, nie wyrażona a jednak bardzo brutalna i raniąca.

I co ten tekst napisany przez Szweda o tunezyjskim pochodzeniu może znaczyć dla nas dzisiaj, dla Polaków w 2020 roku?
Spektakl w lekki i często dowcipny sposób próbuje znaleźć odpowiedź i spotkać nas twarzą w twarz z naszym wewnętrznym lękiem przed obcym.

Jonas Hassen Khemiri „Dzwonię do moich braci”
Przekład: Halina Thylwe
Reżyseria: Marta Malinowska
Muzyka: Dominika Jarosz, Mateusz Trembaczowski
Scenografia: Iga Koclęga
Obsada: Paulina Fonferek, Katarzyna Kucharska, Jakub Kordas, Mateusz Trembaczowski