Straszliwie pogmatwanie, romans wszystkich ze wszystkimi – w sumie coś w rodzaju komedii omyłek, ale i także zupełnie poważne pytanie o międzyludzkie związki, o tolerancję, o umiejętność układania sobie życia… Jest romans byłej żony, romans byłego męża, romans studentki, romans córki. To Łatwo nie będzie Claude’a Islerta, komedia której bohaterowie nie mają rzeczywiście lekko... Bo pan profesor (matematyki zresztą) Eduardo jest o bardzo (a jak się potem okazuje bardzo, bardzo?) wiele lat starszy od Sarah, kochanej i kochającej go dziewczyny, która za wszelką cenę chce poprowadzić go do ołtarza. Bo Marion, pani profesorowa (była…) też z wiekiem swego ukochanego metrykalnie się nie zgadza, a i trzecia para – młodziutka córka profesora Julia, i starszawy Marco, niby elektryk, ma ów „wiekowy” problem… Wybucha też – komedia omyłek! - problem, czy pana profesora z panem niby elektrykiem coś erotycznie nie łączy?

Czyli komedia, a problemy dużej wagi… Akcja toczy się wartko, bohaterowie starają się rozplątać życiowe splatania, ale naprawdę łatwo nie jest, ale - paradoksalnie - im bohaterom trudniej, tym widzom radośniej.