Dzwonek do drzwi. Podchodzę i spoglądam przez wizjer – jakiś facet z płaską paczką. - To dla pana – powiedział uprzejmie. - Ale ja nie zamawiałem żadnej pizzy. - Najwyższy gatunek – mówił spokojnie. - Ale to musi być jakaś pomyłka. Pewnie pomylił pan piętra – broniłem się. Mężczyzna wyciągnął kwit. - Czy to pański adres? - Tak, ale... Czy to pańskie nazwisko? – zapytał jakby trochę rozbawiony. - Tak, ale to nie zmienia faktu, że nie zamawiałem pizzy i nie chcę żadnej pizzy. W ogóle nie mam najmniejszej ochoty dzisiaj na pizzę! Zaczęły mi przychodzić na myśl różne warianty przestępstwa, w które na moich oczach byłem wciągany. Jaki będzie tego skutek? Może stracę cały swój dobytek? Może wpadnę na długie lata w gigantyczne długi? Tyle jest tragicznych historii w mediach. Ale przecież niczego nie podpisywałem... Tak, tak! Trzeba to natychmiast skończyć i zamknąć mu drzwi przed nosem! Ale wówczas mężczyzna, spojrzawszy mi prosto w oczy, sięgnął za kraj pudełka by je uroczyście przede mną otworzyć, i – jak jakiś mag, który za chwilę roztoczy przed zauroczoną publicznością nieprawdopodobne zjawisko – powiedział z niecodziennym przekonaniem: - Nasze produkty są niezwykłej jakości, zadowalają najbardziej wybrednych odbiorców – zacząłem słuchać lekko zauroczony – dostarczane są w najwłaściwszym momencie, a kiedy są przyswajane, rozchodzą się jak magiczna, dająca siłę i ciepło, ożywiająca energia, która jak czuła mgła rozpływa się w głębiny duszy i w najskrytsze zakamarki serca... Powoli zaczął otwierać wieko pudełka i – mógłbym w tym momencie przysiąc, że słyszałem fanfary jakiejś gigantycznej orkiestry o nieziemskim brzmieniu – oczom moim ukazał się niecodzienny widok! Taka gama barw! Wydarzeń! Widoków! Refleksji! A całość ułożona z niezwykłym gustem na przepięknej serwecie w czerwoną szkocką kratę... Wszystko stało się jasne. Oto przedstawiciel Podróżującej Galerii WIĘCEJ ŚWIATŁA! dostarczył mi właśnie załącznik zatytułowany MANIFEST PRZEDMIOTÓW STARYCH