Magdalena Lasota Urodziła się w 1979 roku w epoce fotografii analogowej, ale za aparat chwyciła, kiedy normą była technika cyfrowa. Zrobiła to, by dokumentować ulice swojego ukochanego Wrocławia, który przez wiele lat był jej inspiracją. Aby uporządkować swoją wiedzę fotograficzną, ukończyła Wyższą Szkołę Sztuki i Projektowania w łodzi na kierunku Fotografia. Z czasem fotografia Magdaleny Lasoty coraz bliżej dotykała jej samej, już nie tylko poprzez jej miasto, ale także przez rodzinę (do której zaliczają się 3 koty, które z pasją obserwuje i uwiecznia). Dotarła do autoportretu, który od lat jest jej ulubioną formą ekspresji. Uwieczniając własne stany emocjonalne i cielesność daje wyraz swoim przekonaniom i ocenie świata. Człowiek staje się w jej fotografii centralnym punktem. Obecnie jest słuchaczką w MFF „Kwadrat” we Wrocławiu. “Autoportret to szczególny rodzaj zdjęć. Pozornie nie różnią się one od innych. Przeznaczeniem ich jest jednak istnieć bardziej dla ich twórców, niż odbiorców. Ich ostateczny sens dla tych ostatnich pozostanie w jakimś stopniu hermetyczny i nieodgadniony. Jednakże pokusa, aby podzielić się z innymi tym szczególnym egzystencjalnym doznaniem, jest bardzo silna.”

“Bardziej niż lustro” Piotr Komorowski kwiecień 2013

Moje zdjęcia dokumentują mój świat, zwłaszcza ten najbliższy na którym najbardziej mi zależy. Oto moja rodzina, moje koty, mój dom, moje miasto, a pośrodku tego ja, czasami będąca tylko fragmentem tła a czasami głównym podmiotem. Zadaję sobie pytania, których nie potrafię wypowiedzieć słowami. Szukam odpowiedzi, które nie zawsze chcą przyjść.

W domu, kiedy nie myślę o sobie lub o swoich dzieciach, obserwuję koty i ich tajemniczy, obcy świat nieznanych ścieżek. Albo patrzę jeszcze dalej - na miasto, które wybrałam na swój dom. Potem jednak wracam znów do siebie, patrzę w lustro i poznaję dwoistość swojej natury i myślę o powtarzających się cyklach mojego życia.

Czasem patrzę bardziej powierzchownie, zderzam wymogi estetyki, mody, wymagań wynikających z wychowania z moim zmieniającym się ciałem. Dostrzegam zmarszczki, krągłości, których być nie powinno, oznaki upływającego czasu. Wiem, które kawałki swojego ciała lubię, wiem jak ukrywać te, których pokazać nie chcę, albo jak pokazać je w sposób atrakcyjny. Cały czas uczę się lubić swoje ciało.

Cykl “Komplementy” powstał z podświadomej potrzeby oswojenia moich kompleksów poprzez połączenie ich z tym co dostaję od moich bliskich - akceptacji. Otrzymując od ludzi bardzo nietrwałe dary jak kwiaty i komplementy, chciałam je zatrzymać, nie pozwolić im zwiędnąć i ulecieć w niepamięć. Zabiegi fotograficzne pozwalały mi na ponowne oswojenie się ze swoim ciałem. Wiele razy niecierpliwość i niezadowolenie związanie z odsłanianiem moich niedoskonałości zamieniały się w akceptację obrazu fotograficznego i własnej cielesności.

Czy można to nazwać fotograficzną psychoterapią, gdy momentami zaczynam wierzyć w siebie i swą urodę? Jestem przecież obwieszona klejnotami komplementów... Chyba jestem szczęśliwsza i mimo upływających lat czuję się coraz ładniejsza - dla Niego, dla tych, którym na mnie zależy. Zabalsamowałam swoje ciało w fotografii i kiedy przeminie mój czas, mój fotograficzny wizerunek pozostanie.

Wernisaż odbędzie się w piątek 09 sierpnia 2013r. o godz. 18.00