Galeria czynna pon-pt 13.00-19.00

oraz w soboty 8.09., 15.09 i w niedzielę 9.09. w godz. 13.00 - 19.00

Galeria nieczynna w poniedziałki 10.09, 17.09., 24.09.

---

Pochodząca z Wrocławia młoda artystka przygotowała projekt o pamięci i tęsknocie za materialnością fotografii w erze cyfrowej.

Wszystko zaczęło się od znaleziska w piwnicy. Znalazłam w niej pudło wypełnione zdjęciami do dokumentów z różnych okresów – opowiada fotografka Katarzyna Wojtas. Jedne w lepszym, stanie inne w gorszym. Na każdym rewersie fotografii był podpis, dedykacja. Uderzył mnie fakt ich porzucenia. Podpisy świadczyły o tym, że osoby ze zdjęć były komuś bliskie, mimo to leżały zapomniane w wilgotnej piwnicy. Zadawałam sobie pytanie, co się stało z tymi ludźmi czy z właścicielem fotografii. Wiemy, że wszystko przemija, odchodzi w zapomnienie, ale czy zawsze musi tak być?

Katarzyna Wojtas po zeskanowaniu znalezionych portretów usunęła w programie graficznym twarze ludzi, nadając fotografiom w ten sposób abstrakcyjnego, ale i uniwersalnego charakteru. Następnie stworzyła z tego instalację, którą potocznie nazywa „mapą snu”, na której możemy prześledzić drogę sennych wyobrażeń. Co ważne, aranżacja obiektów nigdy nie jest taka sama, zależy od miejsca, w którym się znajduje.

Jak sama artystka podkreśla, ta praca dotyczy archiwum, a co za tym idzie czasu i materialności. Chodzi o tęsknotę za materialnością fotografii w erze cyfrowej. Materialność znaczy, że jesteśmy – pozostawiamy po sobie ślad.

"Wielowarstwowość jest tutaj bardzo ważna. Zależy mi na mnogości interpretacji. Jednocześnie chcę, aby praca była prosta".

---

kurator: Mariusz Jodko

---

Katarzyna Wojtas (ur. 1992) – fotografka, mieszka i pracuje we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Komunikacji Multimedialnej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Swoje prace pokazywała m.in. na OFFFestivalu w Bratysławie, gdzie w 2016 roku zadebiutowała wygrywając ONAward. Opiera się na fotografii połączonej z innymi mediami. Tworzy instalacje, książki i obiekty. Próbuje kształtować formy, które nie podlegają logicznemu kryterium, ale bazują na subiektywnych skojarzeniach i formalnych podobieństwach. Skupia się na relacjach archiwum i pamięci. W swoich pracach pyta o miejsce człowieka w archiwum. Fotografię traktuje jako medium – technikę, narzędzie jedno z wielu możliwych, które służy jej do wykreowania wcześniej nieistniejącego bytu. Unika racjonalnego myślenia. Stara się nie narzucać niczego odbiorcy. Interesuje ją wielość interpretacji.

---

Program wydarzeń towarzyszących

sobota, 8.09.2018, godz 15.45, oprowadzanie kuratorskie

---