RAPHAËL DUA

Typowym dla twórczości Raphaëla Duy zabiegiem artystycznym jest wnikanie w wnętrze tworzonych brył, badanie ich cielesności, uzewnętrznianie ich. W swoich rzeźbach Dua stara się uchwycić ruch przedmiotów, oddać pojęcie szybkości. Dua korzysta z tradycji minimal artu, odrzucając jednak dążenie do otrzymania wyraźnie zdefiniowanego, stabilnego kształtu. W cyklu wystaw Verschijnen-Verdwijnen (Skrytobjawienie) stabilnośc zastąpiona zostaje przez labilość, a pasywny kształt przez aktywny ruch. Elementy, jakich w swojej sztuce używa RaphaĎl Dua, kojarzą się z tradycyjną futurystyczną ikonografią. Zdają się nie oddawać żadnej rzeczywistości. Dopiero w optycznym kontakcie z publicznością nabierają indywidualnych cech. Krytyk sztuki, Steven Jacobs, mówi o dziełach Duy, iż (...) nie same przedmioty, ale dopiero ich odbicie w umyśle odbiorcy, mają walor artyzmu. U Duy widać fascynacje nowymi technologiami. W cyklu LAutreprzedmiotem zainteresowania artysty staje się komputer. Duę interesują dwa aspekty: wnętrze urządzenia i pojęcie szybkości z jaką działa. Jasne punkty pojawiające się na ekranie, dzięki którym powstaje obraz, przywodzą na myśl nocny krajobraz wielkiego miasta (City of Bits). Idea szybkości odgrywa rolę również w cykluVerdwijnen-Verschijnen. Tam na czarnej przestrzeni rozpostartych jest kilka warst gazy, przez co powstaje obraz ruchu, odbiorca nie może na niczym skupić wzroku, a każde najmniejsze przesunięcie światła powoduje inna recepcję u oglądającego. W cyklu Verschijnen-Verdwijnen`, mimo ze brzmi to paradoksalnie, wizualny obraz powstaje dopiero po jego ukryciu, opakowaniu. Czym więcej warstw pokrywa pierwotną przestrzeń, tym głębszy staje się obraz.