DOROTA PODLASKA

Moja wystawa to gromada postaci wyciętych z blachy i pomalowanych, są tu reprezentanci wszystkich warstw i zawodów, czyli tak zwane społeczeństwo. Zwykli ludzie, którzy spędzają czas głownie na pracy, są zabiegani, zaaferowani, zmęczeni codziennością. Nie mają specjalnie czasu ani ochoty zastanawiać się nad sensem życia. Brak im sił, żeby buntować się przeciw narzuconym rolom, egzystencja według przyzwyczajeń i schematów daje im ułudę bezpieczeństwa, ułudę, że życie płynie według jasnych zasad i że da się przewidzieć. Wierzą, że są kowalami swego losu. Nie widzą, że są tylko pionkami w grze, które ktoś na górze ustawia według trudnych do zrozumienia reguł i zbija na chybił trafił. I nie ma w tym ich winy, ani sposobu, żeby się zabezpieczyć.

Blaszanych ludzików można ustawiać na różne sposoby i mogą oni ilustrować wiele zagadnień. To już trzecia wystawa, której są bohaterami. Pierwsza była wystawa w poznańskim ON, gdzie kazałam im wisieć do góry nogami i spadać, żeby udowodnić, że Ziemia jest płaska. Tam również wiedli oni szare, normalne życie: zapracowani żyli dzień za dniem. Tą bezrefleksyjną egzystencję czasami przerywały nagłe i nieprzewidziane katastrofy, które przewracały im świat do góry nogami. Potem w słupskim BGSW moje ludziki uciekały z Piekła i nieba z powrotem do tej szarej rzeczywistości, bo ani mąk piekielnych ani stanu rajskiej szczęśliwości na dłuższą metę wytrzymać się nie da.

Bohaterowie mojej wystawy są bardzo podobni do mnie.

www.podlaska.art.pl