Malarstwo

Adam Marciniak (ur.1955) ukończył studia na Wydziale Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych (wówczas PWSSP) we Wrocławiu. Po dyplomie otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki w 1987 roku. Jego formy szklane, w zasadzie obiekty rzeźbiarskie wykonane w szkle, zostały docenione i zauważone zarówno przez krytyków, jak i widzów.

W latach osiemdziesiątych bierze udział w wielu prestiżowych wystawach szkła artystycznego, m.in. Polskie szkło współczesne w Muzeum Narodowym w Warszawie (1987), Szkło Młodych (1988), PWSSP Wrocław w Zachęcie (1990). Po udanym debiucie w obszarze szkła uniaktowego artysta zarzuca to medium, głównie z przyczyn technicznych. I jakby z przekory przenosi swoją aktywność w stronę środków wyrazu artystycznego znajdujących się w każdej pracowni artystycznej - maluje na papierze wykorzystując głównie pastele, technikę dającą pełne możliwości rysunku, traktowanego jako forma ekspresji, nie zaś etap wstępny-szkic oraz barwę, jako samoistną wartość malarską.

Kreuje świat mieszczący się w obszarze od hiperrealizmu po abstrakcję. Ale bez względu na formę przedstawień Adam Marciniak jest przede wszystkim kolorystą. Rozgrywa istotę obrazu nie tylko poprzez kompozycję, ale głównie poprzez kolor. Punktem wyjścia jest obserwacja realnego świata, która prowadzi bądź do kubizujących pejzaży utrzymanych w spokojnych tonacjach kolorystycznych, lub do malowanych mocnym ekspresyjnym gestem abstrakcyjnych plam o organicznych kształtach. Hiperealistyczne przedstawienia to fragment twórczości, który powstał, jako ilustracje do książek i instrukcji dla modelarzy samolotów i innych obiektów latających. Ten wydawałoby się użytkowy fragment twórczości artysty powinien zajmować zupełnie odrębny dział jego pracy, odległy od kreatywnego świata pejzaży i abstrakcji. A jednak te niewielkie prace zawierają w sobie tak duży ładunek pasji i intuicji malarskiej, że paradoksalnie stają się w dużym stopniu kreacją a nie mimetycznym odtworzeniem rzeczywistości. Prace Adama Marciniaka zwracają uwagę nie tylko wrażliwością kolorystyczną, ale intrygą, jak rozgrywa się pomiędzy światem realnym a jego przedstawieniem. Jej istotą jest odwieczna gra między wiernym odtworzeniem rzeczywistości a projekcją własnych wizji i odczuć artysty, który przewrotnie wprowadza nas w niby-realny świat swoich odczuć.