reżyseria: Jerzy Stuhr

Kontrabasistę pisałem latem 1980 r. Chodzi w nim - obok masy innych - o samoświadomość człowieka w jego maleńkim pokoiku. Wyzyskałem tu własne doświadczenie, gdyż większą część swojego życia spędziłem w coraz to mniejszych pokojach, które opuszczałem z coraz większym trudem. Żywię nadzieję, że pewnego dnia znajdę pokój tak mały, że pochłonie mnie bez reszty i wraz ze mną przy przeprowadzce odejdzie. (Patrick Süskind)

O nie! Kontrabasistą nie można się urodzić. Kontrabasistą zostaje się z przypadku i rozczarowania. Nie ma wśród nas, kontrabasistów Państwowej Orkiestry ani jednego, któremu by życie nie dało po łbie. Przykładem typowego życiorysu kontrabasisty może być mój własny... (fragm. sztuki)

Opowiadam o miłości do instrumentu, który zniszczył me życie - od palców zrogowaciałych od ściskania strun po serce złamane przez sopranistkę Sarę, którą kocham i nigdy nie osiągnę, bo ona tam, na wielkiej scenie w blasku świateł, a ja tu, w orkiestronie. (Jerzy Stuhr)

Prapremiera sztuki miała miejsce w Starym Teatrze w Piwnicy Przy Sławkowskiej 14 w dniu 15 lutego 1985. Jerzy Stuhr zagrał spektakl ponad 700 razy, nie tylko w Polsce, ale i we Włoszech, Kanadzie, USA, Niemczech i Austrii. Od 1999 r. spektakl jest w repertuarze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, gdzie Jerzy Stuhr przez wiele lat pełnił funkcję rektora, a obecnie jest wykładowcą. W 2015 r. z okazji jubileuszu 30-lecia spektaklu odbyła się specjalna transmisja przedstawienia w rozgłośni Radia Kraków oraz została wydana książka Jerzego Stuhra Ja kontra bas (Wydawnictwo Literackie).