Wesele Figara

opera Mozarta

Premiera: 14 październik 2007 godz. 18.00

Libretto na podstawie:

Le marriage de Figaro Pierre’a Baumarchais – Lorenzo da Ponte

Prapremiera: Wiedeń 1 maja 1786

Premiera w Operze na Zamku: 22 marca 2007-09-25

Kierownictwo muzyczne: Jacek Kraszewski

Reżyseria: Marianne Berglöf

Scenografia: Ekkehard Kröhn

Kostiumy: Christine Haller

Ruch sceniczny: Walerij Niekrasow

Przygotowanie chóru: Małgorzata Bornowska

Reżyseria świateł: Benedick Miller

Dyryguje: Piotr Deptuch

Obsada:

• Zuzanna – Joanna Tylkowska
• Hrabina – Lucyna Boguszewska
• Figaro – Janusz Lewandowski
• Hrabia Almaviva – Andrzej Ogórkiewicz
• Cherubin – Miranda Gołębiowska Exner, Ewa Filipowicz
• Brasilio, Don Curzio – Piotr Zgorzelski
• Marcelina - Małgorzata Kustosik
• Bartolo - Robert Ulatowski
• Barbarina - Anna Guz-Rosa
• Antonio – Mirosław Kosiński

Streszczenie

AKT I Figaro i Zuzanna, para służących Hrabiego Almaviva szykują się do ślubu. Zuzanna przymierza welon, Figaro odmierza przestrzeń własnego pokoju, jaki młoda para otrzymała w ślubnym upominku od chlebodawcy. Sielankę przymiarek zakłóca wieść, że Hrabia oczekuje od młodej pary spełnienia pradawnego obrzędu, czyli prawa pierwszej nocy. Młoda para postanawia pokrzyżować mu te plany. W tym samym czasie Don Bartolo i Marcellina knują intrygę, dzięki której Marcellina zamierza zmusić Figara do poślubienia jej na podstawie niespłaconego weksla, zaś Bartolo pragnie się od niej uwolnić. Zjawia się Cherubin, dojrzewający nastolatek tracący głowę na widok każdej kobiety, z którymi próbuje flirtować, czym doprowadza Hrabiego, który akurat wchodzi, do wściekłości. Cherubin chowa się za mebel. Hrabia czaruje Zuzannę słodkimi słówkami a gdy wkracza Don Basilio, Hrabia kryje się za innym meblem. Kiedy obaj zostają odkryci, Hrabia postanawia wygnać Cherubina z zamku, ale po wstawiennictwie Zuzanny wysyła go do wojska. Niech mu tam dadzą szkołę!

AKT II Tymczasem Figaro nie próżnuje; szepcze Hrabiemu, że Hrabina ma kochanka i planuje schadzkę. W międzyczasie Zuzanna zgadza się na rendez- vous z Hrabią. Tyle, że postanawia wysłać na nią Cherubina w swojej sukni. Kiedy wszyscy zainteresowani bawią się przebieranką mając przy tym sporo uciechy, Hrabia wkracza do komnaty Hrabiny w poszukiwaniu rzekomego kochanka. Cherubin znów się chowa, tym razem w szafie. Hrabia bezskutecznie mocuje się z zamkiem, wpada w szał i biegnie po siekierę. Cherubin czmycha przez okno, zaś w szafie Hrabia znajduje… Zuzannę. Kiedy skruszony przeprasza małżonkę za swe podejrzenia, wchodzi ogrodnik z pytaniem, co to za facet przed chwilą wyskoczył z okna tratując mu rabaty. Figaro bierze to na siebie, gdy wtem wkracza Marcellina, Bartolo i niejaki Curzio, prawnik. Jest weksel, jest dług, ma być ślub. Figaro kategorycznie odmawia, zaś Hrabia wyznacza rozprawę sądową.

AKT III Zuzanna umawia się z Hrabią na romantyczną schadzkę, jednakże nieostrożne słówko Figara sprawia, że Hrabia wietrzy podstęp i postanawia przytrzeć nosa swemu słudze podczas procesu. Tymczasem w toku procesu wychodzi na jaw, że Figaro jest zaginionym synkiem Marcelliny i Bartola. W miejsce zajadłej żądzy zemsty – szczere łzy wzruszenia. Tymczasem na schadzkę z Hrabią podąża… Hrabina w sukni Zuzanny. Powraca też Cherubin, który jakoś nie dotarł do garnizonu, ale zdążył zakochać się w Barbarinie, córce ogrodnika. Hrabia chętnie by smarkacza rozszarpał, ale… uwodząc niegdyś młodziutką Barbarinę dał słowo, że spełni każde jej życzenie…

AKT IV Figaro spostrzegłszy, jak Zuzanna wręcza Hrabiemu jakiś liścik, postanawia przybyć na miejsce schadzki i zemścić się na niej. Tej nocy w ogrodzie następuje niekończąca się seria pomyłek i nieporozumień. Hrabia bierze własną żonę za Zuzannę, Figaro myli Zuzannę z Hrabiną, następuje totalne qui pro quo. Gdy sytuacja się wyjaśnia, Hrabia błaga Hrabinę o przebaczenie, zezwala na ślub Figara z Zuzanną i już nie wspomina o średniowiecznym „jus primae noctis”.