Pomysł na spektakl to połączenie pracy doktorskiej poznańskiej artystki dr Martyny Stachowczyk, nadzoru reżyserskiego Lecha Raczaka i pracy aktora Pawła Stachowczyka. Odbicia” to połączenie teatru dramatycznego, alternatywnego i lalkowego.

Jak mówił sam Lech Raczak temat jest bezpośrednią kontynuacją/uzupełnieniem problematyki z “Podróży przez sny”. “Odbicia” wiążą się z wyrazistym w twórczości Lecha Raczaka wątkiem przemijania przezwyciężanego siłą wyobraźni przekraczającej rzeczywistość… (scenariusz – wg. opowiadania J.L Borgesa – wg wskazówek reżyserskich L. Raczaka; scenografia,obiekty sceniczne i koncepcje przestrzenno – animacyjne, kostiumy- Martyna Stachowczyk). Jest kontynuacją produkcji spektaklu będącego ostatnim podjętym przez nieżyjącego Lecha Raczaka projektem w zupełnie nowatorskiej, nie tylko dla Orbis Tertius formie ale i dla samego reżysera. – połączenie teatru lalkowego z dramatycznym – “Odbicia”.

Poprzez przyglądanie się współczesnej funkcji teatru lalkowego jak i aktualnej rzeczywistości, nawiązujmy próbę re-definicji zawartości pojęcia “lalka” w przestrzeniach sztuki. Lalka dzięki możliwości wyszukiwania znaczeń ponad pierwotną myślą wspiera budowanie znaczeń na nowym, stającym się układzie. W zaistnieniu Jej jako elementu kompozycji konstytuującej nową przestrzeń teatralną spotykamy się z formą otwierającą zobaczenie nowych znaczeń.

Aktor jednak jest tu traktowany nie tylko jako animator, ale również jako pośrednik dyskursu pomiędzy lalką a widzem i sam również staje się widzem. Aktor, nawiązując dialog z lalką staje się badającym. Badając możliwości motoryczne lalki pozyskuje informacje o sobie samym, bez potrzeby wyjaśniania tych relacji, tak jak nie wyjaśniona pozostaje prawda o postaci opisanej przez Borgesa.

Jest to jednoczesne bycie po dwóch stronach lustra.