„Dziewczyny opisują świat” to spektakl opowiadający o tworzeniu się kobiecego podmiotu i różnych modelach kobiecości funkcjonujących i przekazywanych przez pokolenia polskich kobiet.

Traktując dar i spotkanie jako metody twórcze, artystka punktem wyjścia uczyniła podarowane jej dziewczyńskie pamiętniki oraz serię spotkań, dyskusji i warsztatów z dziewczynami i młodymi kobietami wokół zebranej kolekcji zapisków.

Bezpośrednio zapisane doświadczenia dorastania stały się podstawą dla opowieści o świecie widzianym z perspektywy kształtującego się kobiecego podmiotu. Surowość, witalność, niezgrabność, szczerość, nadmiar emocji, ale też humor – dziewczyńska energia przeniesiona z kart pamiętników w przestrzeń teatru.

„Pamiętniki oferują konfesyjną, intymną narrację, dla autorek są często pierwszą przestrzenią własną, otwieraną, odzyskiwaną, poszerzaną. Takie pisanie, podobnie jak ostatnie nurty feminizmu młodych dziewczyn z nurtu sad girls, instagram girls czy selfie feminizmu może stać się formą oporu. Prezentowane, reprodukowane, przetwarzane mogą stać się narzędziem oporu wobec opresji, wyrazem siły i gestem przejmowania przestrzeni, odbierania należnych pozycji, zajmowania miejsca, zabierania przestrzeni. To, co prywatne może być wykorzystane do uzyskania lub ustanowienia podmiotowości. Zapisany bezpośrednio proces samopoznania, poszukiwanie lub fiasko odnalezienia języka odzwierciedla szersze mechanizmy wytwarzania i reprodukowania modeli kobiecości i kobiecych ról. Interesuje mnie ten formacyjny proces i postawienie go w świetle feministycznego empowerment, odzyskiwania pozycji, sięgania po symboliczną władzę. Pamiętniki mówią do nas bez pośrednika, nie potrzebują autorytetu, hierarchii, przyzwolenia i usankcjonowania. Pisanie pamiętników jest poza hierarchiami i autorytetami, zyskując tym samym subwersywną wartość wobec mainstreamowych narracji i patriarchalnego porządku. Jednocześnie pamiętniki kobiet długo były wykluczane z pola tzw. poważnej, ambitnej literatury, uchodząc za gatunek łatwiejszy. Mnie interesuje właśnie ich surowość, witalność, niezgrabność oraz gra z pojęciami pretensjonalności czy egzaltacji, które być może w procesie performatywnego researchu okażą się kategoriami narzuconymi i możliwymi do „odzyskania”.

Częścią materiału będą też moje własne pamiętniki, które chcę oddać na równych zasadach z pozostałymi, podarowanymi notesami. Chcąc otwierać przestrzeń czyjejś prywatności, jej prezentacji i reprezentacji, nie mogę pominąć siebie”.

O procesie powstawania spektaklu opartego na warsztatach i rozmowach z autorkami pamiętników przeczytacie w wywiadzie z reżyserką na łamach Gazety Wyborczej

Kreacja i performance: Paula Głowacka, Cristina Ferreira, Lena Schimscheiner

Kreacja i przestrzeń: Jana Łączyńska

Konsultacje: Zofia Krawiec, Katarzyna Sikora

Dźwięk: Grażyna Biedroń

Koncepcja i reżyseria: Aleksandra Jakubczak

Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA

Premiera: 27 IV 2018