*OPHELIA Prasqual
*Opera w jednym akcie, siedmiu scenach do libretta kompozytora

premiera 26 i 27 lutego 2011
*premiera studencka 1 marca, bilety w cenie 20 zł *
*
kierownictwo muzyczne* Mieczysław Nowakowski

reżyseria Monika Dobrowlańska
scenografia, kostiumy Petra Korink

---

Ofelia jest probą nowego zdefiniowania teatru muzycznego, liryczną operą kameralną rozpisaną na troje śpiewakow, 15 instrumentalistow i dźwięki elektroniczne. Początek opery jest nietypowy: to śmierć całej trojki bohaterow - Ofelii, Hamleta i Laertesa, czyli moment dramatyczny, w ktorym zostawia nas Szekspir kończąc Hamleta. Co możliwe jest jeszcze po tej śmierci? Nowa historia, „drugie życie" trojki bohaterow, będące treścią Ofelii, jest parafrazą Opowieści o trojgu zakochanych z Księgi Tysiąca i Jednej Nocy. W Ofelii brak jednak „wydarzeń" bądź też: są bardzo subtelne i tylko w obszarze emocji; cała akcja rozgrywa się wyłącznie w głowach bohaterow. Ale i wektory uczuć rozłożone są w inny sposob: Ofelia kocha Hamleta, Hamlet kocha Laertesa, Laertes kocha Ofelię. Trzy rodzaje miłości, z ktorych żadna nie zostanie odwzajemniona. Ten brak wzajemności prowadzi wszystkie postacie - jak i w Opowieści o trojgu zakochanych - do śmierci. Z tym, że dla szekspirowskich bohaterow jest to już druga śmierć.

**Prasqual

Cztery ostanie pieśni / **Vier letzte Lieder

choreografia** Rudi van Dantzig

muzyka Richard Strauss
scenografia i kostiumy Toer van Schayk
przekaz choreograficzny Sonja Marchiolli

Spektakl został przygotowany dla Het Nationale Ballet w Amsterdamie, ktorego wieloletnim dyrektorem artystycznym był Rudi van Dantzig. Cztery ostatnie pieśni są perłą choreograficzną końca XX wieku.

Spektakl uznawany jest za jedną z najważniejszych pozycji w bogatym dorobku artystycznym Rudiego van Dantziga. Choreografia doczekała się realizacji w wielu renomowanych zespołach baletowych, między innymi w Operze Paryskiej, Narodowym Balecie Kanady, Balecie Teatru Wielkiego w Genewie, Norweskim Balecie Narodowym w Oslo i Fińskim Balecie Narodowym w Helsinkach.

Jest to kompozycja choreograficzna dla czterech par tancerzy i jednego solisty symbolizującego śmierć, z ktorej nadejściem pogodzony był kompozytor, kończąc utwor w 1948 roku.