PARAWAN

Praremiera: 14 kwietnia 2019

Tekst i reżyseria - Andrzej Strzelecki
Scenografia i kostiumy – Tatiana Kwiatkowska Muzyka - Piotr Rubik
Opracowanie muzyczne i nagrania – Marek Stefankiewicz

Obsada:
Bohater – Aleksandar Milicevic
Mama – Joanna Halinowska
Pistolet – Dominika Kachlik
Kolega – Hubert Paszkiewicz
Wydawca – Mateusz Kmiecik
Dziennikarz – Piotr Kruszewski
Niemiec – Jakub Hojda
Mary – Ewelina Bator

PARAWAN to współczesna komedia. Jest się z czego pośmiać,nad czym pomyśleć. Coś o nas, coś o Polsce.

"W latach dziewięćdziesiątych przyglądałem się temu, co się dzieje z tak zwaną polską transformacją. I wtedy powstała część pierwsza. Mniej więcej dwadzieścia lat później postanowiłem na nowo przyjrzeć się przestrzeni, w której żyjemy i dopisałem cały drugi akt. W ten sposób powstało pełnowymiarowe przedstawienie. Nie ma co ukrywać, że dla ludzi w moim wieku, którzy są wychowani w poprzednim systemie, cokolwiek by to znaczyło, to transformacja ustrojowa, jaka miała miejsce, jest poważną zmianą i nie wszyscy mieli łatwość w adaptacji do tej nowej sytuacji. I to nie z powodów ideologicznych, alevraczej mechanizmów rynkowych. Inspiracją do napisania tego tekstu jest otaczająca nas rzeczywistość. Staram się w bardziej czy mniej udolny sposób zapisać moje obserwacje i przenieść je do teatru.

Bohaterem jest temat, a tematem jest to, jak się znaleźć w rzeczywistości. Używam do tej rozmowy teatru, młodych aktorów, tekstu pisanego wierszem, aby uruchomić pewnego
rodzaju wyobraźnię na temat pułapek rzeczywistości."
Andrzej Strzelecki

 Recenzje widzów"
"Znana wcześniej fabuła z wystawienia "szkolnego" (o przełomie lat 80/90tych poprzedniego stulecia i perturbacjach związanych z nowym systemem oraz gospodarką) została rozbudowana o czas obecnej "dobrej zmiany"... Znakomita, leciutko zawoalowana satyra na to, co mamy dziś, cholernie inteligentne teksty, nikogo nie obrażające, riposty fruwały po scenie z lewa na prawo.. Dużo śmiechu, czasem przez ściśnięte smutkiem gardło."
Ewa Klejewska

"Ależ to było dobre. Fantastyczne obie części spektaklu: pierwsza w konwencji liryczno – muzycznej (uwielbiam piosenkę aktorską ) i druga – słodko – gorzki Polaków portret własny, w oparach alkoholu, a jakże. Tu stereotyp goni stereotyp, bohaterowie są tacy, bo tak ukształtowała ich historia i inni być nie mogą. Zresztą nie tylko obraz Polaków oparty jest na kliszach - Niemiec magnetowidem odkupuje wojenne krzywdy, Amerykanka szasta kasą, a Rosjanin jest zalany w trupa. Na dodatek wierszem gadają, bardzo sprawnie zresztą, a tekst jest bezpretensjonalny, zabawny, a co ważne – zmusza do myślenia. Andrzej Strzelecki nie raz oko do widowni puszcza (chiński rok kota, w który Polska właśnie weszła, taki mamy klimat, ….), a aktorzy z materią radzą sobie nader dobrze."
Anna Dziamska