W uroczystej warszawskiej premierze Pana Tadeusza, która odbyła się 9 listopada 1928 roku, udział wzięli prezydent Ignacy Mościcki i marszałek Józef Piłsudski. Nie bez przyczyny. Była to uroczystość inaugurująca obchody dziesięciolecia niepodległości Polski. Przenosząc na ekran arcydzieło Adama Mickiewicza, scenarzyści Andrzej Strug i Ferdynand Goetel oraz reżyser Ryszard Ordyński postanowili zrealizować ciąg żywych obrazów w stylu rysunków Andriollego, ilustratora Pana Tadeusza, przetykanych obficie fragmentami literackiego oryginału. Film cieszył się w stolicy ogromnym powodzeniem, zebrał entuzjastyczne recenzje, pod jego adresem padło wiele ciepłych słów ze strony wielkich osobistości świata kultury, takich jak Zofia Nałkowska, Jan Lechoń czy Antoni Słonimski. Film z 1928 roku był drugą próbą przeniesienia Pana Tadeusza na ekran. Pierwszą podjęto na przełomie lat 1919‒1920; prace przerwano z przyczyn technicznych. Ordyński wrócił do pomysłu i tak powstał jego film ‒ zbiór najważniejszych i najefektowniejszych scen poematu, uzupełnionych i połączonych w całość strofami wiersza. Zadbano o realia: zdjęcia plenerowe kręcono w województwie nowogródzkim, w majątku nad Świtezią, nad wystrojem wnętrz, kostiumami, rekwizytami czuwał sztab konsultantów.

WSTĘP WOLNY