PODRÓŻ DO BUENOS AIRES

Work in regress

Teatr im. Stefana Jaracza

Monodram Gabrieli MUSKAŁY

Amanita Muskaria to autorski duet sióstr: Gabrieli Muskały, aktorki i Moniki Muskały, tłumaczki literatury niemieckojęzycznej. Prapremiera ich monodramu Podróż do Buenos Aires. Work in Regress, odbyła się 8 grudnia 2001 roku w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. Sztuka znalazła się w finale konkursu Ministerstwa Kultury na wystawienie polskiej sztuki współczesnej. W październiku 2005 roku ukazała się w Austrii, w tłumaczeniu Doreen Daume, w awangardowym piśmie literackim "manuskripte". W rolę Walerki wcieliła się jedna z najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia, Gabriela Muskała, wielokrotnie nagradzana przez widzów i krytyków (np. na 42. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych czy I Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy).

Podróż do Buenos Aires to wzruszająca opowieść o starości, upływającym czasie i pamięci. Monolog Walerii Forys jest jak strumień zmąconej świadomości, mylącej fakty, miejsca i osoby. Z fragmentów i strzępów opowieści wyłania się zarys ciężkiego życia Walerki. Z gwałtowną siłą wracają obrazy z dzieciństwa i młodości, takie jak wyjazd do Buenos Aires...

Monika Muskała tak mówi o spektaklu: W starości zafascynował nas problem pamięci. Bo pamięć to nasz wewnętrzny narrator, który wybrane fragmenty rzeczywistości zmienia w bardzo subiektywną opowieść. Chciałyśmy pokazać moment, kiedy wątki tej opowieści zaczynają się rwać. Stąd formuła w podtytule work in regress, jako odwrotność work in progress. W miejscu wszystkowiedzącego narratora pojawia się zagubiony i bezradny, w miejscu spójności — rozpad. Inscenizacja Mariana Półtoranosa podejmuje zaznaczone już w tekście przenikanie różnych form teatralnych: sceny realistyczne mieszają się z groteskowymi, liryczne z symbolicznymi. Zmaganie się Walerki z jej rozpadającym się światem niemal w tym samym momencie jest absurdalne, zwariowane i przerażające. Jak nasze życie..

Zainspirował je język ich babci. Jego melodia przypominała litanię, mantrę. Nosił w sobie teatralność: tragizm, a równocześnie absurd, komizm i patos, ich Walerka powoli traci pamięć, nie potrafi uporządkować myśli. To, co mówi, staje się niezależne od niej, a język prowadzi ją ku gasnącym wspomnieniom. (Twój Styl)

Autorki nie umiejscawiają akcji dramatu w określonym miejscu i czasie przez co nie wiemy czy dramat rozgrywa się naprawdę czy odbywa się tylko w trawionej przez chorobę świadomości bohaterki. Monolog Walerii F. z bezładnego początkowo potoku słów maluje przerażający obraz starości i nieuchronnej śmierci, przed którą bohaterka dramatu zasłania się skorodowaną tarczą wspomnień. (Przegląd kulturalny)

W łódzkim spektaklu zamiast fizycznej obecności starości jest jej metafora. Gabriela Muskała nie udaje staruchy – jest rumianą młodością, krucha i spłoszona w gestach. I jest to wielkie odkrycie inscenizacyjne. (Przekrój)

Przez ponad godzinę aktorka jest sama na scenie, nie ma oparcia w rekwizytach, wspomaga ją tylko momentami gra świateł. A jednak ani na chwilę nie traci uwagi widzów. (Teatr)

Bohaterka w pustym, czarnym wnętrzu pozbawionym jakichkolwiek indywidualizujących je elementów wydaje się jeszcze bardziej sama. Tak ascetycznie pomyślana scena prowokuje do pytań, jakie wywołują niektóre dramaty Samuela Becketta: może to wszystko dzieje się w głowie Walerki, a nie w jej pokoju? Takich paralel między tekstem Amanity Muskarii i utworami Becketta można wyszukać więcej. (Didaskalia)

scenariusz: Amanita Muskaria

reżyseria: Marian Półtoranos

muzyka: Jacek Grudzień, Greg Zgliński

reżyseria światła: Krzysztof Sendke

występuje: Gabriela Muskała

czas trwania: 80 minut bez przerwy więcej

bilety:

20 i 40 zł