Teatr Cinema

Michałowice

W 1992 grupa aktorów postanowiła opuścić państwowy teatr i zająć się realizacją własnych marzeń. Nie bacząc na szaleństwo owej decyzji, nowopowstała Cinema śmiało wkroczyła na zawiłe drogi twórczości teatralnej i – po latach można stwierdzić to z całą odpowiedzialnością – odcisnęła na nich swój własny, oryginalny ślad.

Grupa tworzy spektakle autorskie, których reżyserem, autorem tekstów i scenografii jest Zbigniew Szumski. Członkowie teatru określają swoje działania jako bunt wyobraźni wobec zrutynizowanej rzeczywistości. Stylistyka przedstawień oparta jest na absurdalnym poczuciu humoru i inspiracjach twórczością dadaistów i surrealistów. Mają być one odpowiedzią na wytwory kultury masowej.

Krytycy dostrzegają w nich pokrewieństwa intelektualne i estetyczne z Kantorem i Beckettem, czysty humor nieobciążony obowiązkiem satyry. Równie charakterystyczna i niepowtarzalna stała się postać sceniczna – blady człowiek okryty czernią garnituru, ze spojrzeniem ukrytym w cieniu melonika. Nagrodzony w Kairze Dong zachwycił Jeremiego Przyborę – ojca chrzestnego poetyckiego i subtelnego kabaretu w Polsce urokiem i dowcipem, uciesznie misterną choreografią ruchu i gestu, precyzją słowa i rekwizytu, bogactwem pomysłów reżysera, wiążącego wszystkie te elementy w zachwycającą sekwencję nonsensów.

Teatr grał na wszystkich ważniejszych polskich festiwalach, m.in. lubelskich Konfrontacjach, katowickim A Parcie, szczecińskim Kontrapunkcie i za granicą, m.in. w Szwajcarii, Niemczech, Czechach i Chorwacji (skąd dwukrotnie przywiózł nagrody). W 2000 roku zdobył nagrodę za najlepszą pracę zespołową na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Eksperymentalnych w Kairze.

TAK. TO. TU.

• Scenariusz i reżyseria: Zbigniew Szumski
• Scenografia: Zbigniew Szumski

Udział biorą:

• • Katarzyna Rotkiewicz – Szumska
• Małgorzata Walas – Antoniello
• Beata Skibińska
• Anna Szymańska
• Honorata Magdeczko – Copote
• Jan Kochanowski
• Włodziemierz Dyła
• Tadeusz Rybicki
• Dariusz Skibiński*

Premiera: 1998

Nota reżyserska: Z dźwięków dochodzących zza ściany i podejrzeń powolne odtwarzanie wyglądu i zachowań sąsiadów. Ściany za naszymi plecami poruszają się i obijają nam pięty. W poszukiwaniu zmniejszającej się przestrzeni. Można nigdzie nie wyjeżdżać, ale spakować się trzeba. W czasie wizyt, uroczystości i rocznic członkowie rodziny starają się zająć mniej miejsca niż na fotografiach pamiątkowych. Tłoczą się i dewastują. Święta. Rewolucja. Barykady z mebli w czasie sprzątania i ścinania karpi królewskich. Ściany nie kury, nie muszą być nośne. Humor rodzinny bez poziomu i pionu. Są kierunki, ale nie ma czego przesuwać.

bilety: 12 zł