Koncert upamiętniający 70. rocznicę śmierci Adama Didura – twórcy Opery Śląskiej.

W koncercie udział wezmą: Cezary BIESIADECKI,
Stanisław DUDA,
Bogdan KUROWSKI,
Wojciech PACZYŃSKI,
Aleksander TELIGA,
Romuald TESAROWICZ,
Zbigniew WUNSCH.
Przy fortepianie: Larysa Czaban i Halina Mansarlińska
Prowadzenie: Regina Gowarzewska
Reżyseria koncertu: Tadeusz Serafin
Współpraca reżyserska: Tadeusz Piszek

W programie koncertu usłyszymy najpiękniejsze pieśni oraz arie operowe, operetkowe i musicalowe.
Zapraszamy!

ADAM DIDUR – urodzony 24 grudnia 1873 roku w Woli Sękowej pod Sanokiem (Galicja), kształcił swój głos w Lwowskim Konserwatorium Galicyjskim pod kierunkiem Walerego Wysockiego. Studia wokalne uzupełnił w Mediolanie pod kierunkiem Francesco Emmericha. Debiutował w 1895 roku na scenie teatru w Pinerolo pod Turynem w „Mocy przeznaczenia” G. Verdiego. Wystąpił na scenach operowych m.in. Treviglio, Padwie, Egipcie, Mediolanie, Rio de Janerio, Covent Garden, Teatro Colon. W latach 1899-1903 związany był kontraktem z Operą Warszawską. 16 listopada 1908 roku występem w Metropolitan Opera House w roli arcykapłana Ramfisa w „Aidzie” Verdiego pod dyrekcją Arturo Tosacaniniego zapoczątkował ponad dwudziestoletnią pracę w tym słynnym teatrze operowym. W tym teatrze wziął udział w niespełna 1000 przedstawień, kreował 56 różnych partii. Na trwałe zapisała się w annałach tego teatru amerykańska premiera Borysa Godunowa w 1913 roku z Adamem Didurem w roli tytułowej i Arturo Toscaninim za pulpitem dyrygenckim. W 1933 roku Didur wystąpił po raz ostatni w Metropolitan w przedstawieniu pożegnalnym, kreując rolę Pistola w „Falstaffie” Verdiego. „Jest prawdziwą ozdobą każdej wielkiej sceny Europy i Ameryki” – pisano o nim. Po zakończeniu kariery śpiewaczej wrócił do kraju i oddał się pracy pedagogicznej i reżyserskiej. W 1938 roku Adam Didur objął dział operowy lwowskiej Dyrekcji Teatrów Miejskich. Wybuch II wojny światowej stanął na przeszkodzie objęcia przez Didura dyrekcji Teatru Wielkiego w Warszawie. Okupację spędził w Warszawie, a ostatnie jej miesiące w Krakowie, by po zakończeniu wojny osiąść w Katowicach. Tu podjął pracę pedagoga Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej i powołał do życia Operę Śląską, dając 14 czerwca 1945 roku z młodym zespołem, złożonym po większej części z byłych swoich lwowskich uczniów, pierwsze po wojnie przedstawienie St. Moniuszki „Halka” w wolnej Polsce. Zmarł 7 stycznia 1946 roku na atak serca w czasie prowadzenia zajęć ze swymi studentami. Do historii przeszły jego słowa: „Nie przerywajcie lekcji… śpiewajcie dalej!