IDĘ DALEJ!... Blaski i cienie palety

Istnieje na świecie wielka grupa szczęśliwców, którzy odrzucają jako oczywisty nonsens wszystko to, czego nie są w stanie zrozumieć na pierwszy rzut oka. Ludzie ci wymagają od sztuki jedynie najwyższej zręczności w powielaniu tego, co im najbliższe i najlepiej znane. Krótko mówiąc, wymagają tego, czego nie muszą się uczyć, a mogą pojąć bez większego wysiłku. Wysiłek ów mógłby „niechcąco'' doprowadzić do rozwoju i udoskonalenia owej delikatnej wewnętrznej aparatury służącej człowiekowi do wytwarzania wzruszeń. Wszystkie moje działania plastyczne głęboko korespondują z emocjami, których motorem jest otaczająca mnie rzeczywistość. A rzeczywistość to umysł ludzki, to równoczesne działanie świadomości, podświadomości i tych maleńkich zakamarków pamięci budzących się pod wpływem przypadkowych skojarzeń i natychmiast znikających. Dodajmy jeszcze ciągły taniec dziwacznych, mrocznych i atawistycznych odruchów nie tylko jednostek, ale i całego gatunku. Pozostają jeszcze lęki i nadzieje, o których nawet podświadomość jeszcze nie wie. Cała moja twórczość to wewnętrzny monolog polegający na bezpośrednim rejestrowaniu pracy mózgu podczas procesu tworzenia się w nim myśli i wrażeń przenoszonych w stanie nieskorygowanym na dowolną powierzchnię. Nie wiem, czego w mojej twórczości więcej: miłości czy nienawiści, aprobaty czy pogardy. Ja jednak faworyzuję to życie, jakim jest. Przetwarzając własne refleksje w wizję plastyczną, odkryłam, iż umieć patrzeć na świat to nie tylko patrzeć krytycznie, lecz i z zachwytem. Idę dalej!...

Helena Dąbrowska