„Elegancki, wyciszony, wręcz ażurowy w swoim opus, artysta, milczący wędrowiec przez świat muzyki” - powiedział o nim Szymon Zychowicz. O Piotrze napisać trudno. Chowa się za swoimi piosenkami i trudno go spotkać gdzie indziej.Przed publicznością staje najczęściej sam z gitarą. Pytany o miejsce na muzycznej scenie, powiedział: „Takie piosenki z gitarą w wielu krajach określane są mianem “folk” Lubię to słowo w tym właśnie znaczeniu. Dobrze mnie chyba określa.”

„Człowiek o głosie jak maszyna parowa i wrażliwości baranka” - zapowiedziano go przed jednym z koncertów. Ten głos – charakterystyczny, nie do pomylenia z nikim innym – zaskakuje czystością i siłą, skalą emocji od szeptu po krzyk. Bo to emocje właśnie są dla niego najważniejsze. „Staram się dotrzeć do wrażliwości ludzi, ich potrzeby piękna; próbuję ich wzruszyć. Może dzisiaj zadania sztuki definiuje się nieco inaczej, ale ja tak – inaczej - po prostu nie chcę. To jest wybór nie tylko środków muzycznych. Dla mnie to jest wybór znacznie głębszy. Dotyczy sfery “co chcę z siebie dać”. - powiedział w jednym z wywiadów. Piotr to artysta osobny, kontemplujący spotkanie dwojga, potrzebę zgody z samym sobą i zapatrzenie w świat. Przede wszystkim jednak to artysta liryczny, wrażliwy i skupiony interpretator swoich, ale także "pożyczonych na zawsze" słów i melodii.

W 2010 roku ukazał się jego pierwszy album "Dom na dachu", w 2012 - podwójny (CD + DVD), koncertowy album „Jak ze źródła”, stanowiący hołd złożony twórcom i wykonawcom polskich piosenek z początku lat 70-tych.

http://domnadachu.wix.com/piotrwozniak