Janina Rudnicka „BABIE LATO”

Wernisaż: 29.10.2025, g. 18.00

Wystawa czynna: 29.10.-24.11.2025

Miejsce: Mała Aula, Wielka Zbrojownia, Targ Węglowy 6, Gdańsk

Babie lato, według jednej z definicji, to długie nici tkane przez pająki, po których rozprzestrzeniają się one na odległość wielu kilometrów. Na półkuli północnej zjawisko to najintensywniej możemy obserwować w sezonie letnim i we wczesnej jesieni. Niemcy, Szwecja, Finlandia, Izrael, Turcja, Włochy, Francja – te kraje łączą nie tylko nici babiego lata, ale również rzeźbiarskie realizacje Janiny Rudnickiej w przestrzeni publicznej. To monumentalne formy tworzone w kamieniu i drewnie, przez niemal dwie dekady, od lat 90. Janina Rudnicka z wykształcenia jest rzeźbiarką, absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych – obecnie Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Wystawa Babie lato to autorski wybór prac z całej dotychczasowej twórczości artystki. Wybór niełatwy, bo to twórczość ulegająca ciągłej metamorfozie, odpowiadająca na zmieniające się konteksty miejsca i czasu, jak również eksperymentująca z różnymi środkami wyrazu artystycznego. To twórczość intermedialna, w której rzeźba przeplata się z fotografią, kolażem, animacją i tekstem wizualnym.

Wystawa w Małej Auli ma również wymiar symboliczny, jest swoistą pętlą czasu. To właśnie w tej przestrzeni prof. Janina Rudnicka miała obronę swojego dyplomu w 1981 roku. Tu rozpoczęła swoją drogę zawodową artystki, ale także wykładowczyni naszej uczelni, przyczyniając się swoją wiedzą, ogromnym zaangażowaniem i doświadczeniem do rozwoju ASP w Gdańsku.

Twórczość Janiny Rudnickiej, jak sama pisze, to z jednej strony dotykanie materii, kształtowanie formy rzeźbiarskiej, z drugiej praca z kontekstami. Świat realny, z jego fizycznymi właściwościami przenika się ze światem wirtualnym, z obrazem generatywnym. Tym, co wyróżnia jej postawę twórczą, to z pewnością potrzeba eksperymentowania z pojawiającymi się nowymi technikami obrazowania. W pracach Janiny Rudnickiej widać również wnikliwą obserwację rzeczywistości i analityczne podejście do użytych mediów. Jednocześnie jednak artystce udaje się zachować przewrotność i niejednoznaczność artystycznego przekazu, wynikającą z dojrzałego dystansu do własnej twórczości i do siebie samej.

Anka Leśniak