Łup

Joe Orton, reż. Iwo Vedral

Premiera: 13 lutego 2009 (Scena Kameralna)

• Przekład: Małgorzata Semil
• Reżyseria: Iwo Vedral
• Scenografia: Tomasz Brzeziński
• Muzyka: Jakub Orłowski, Fabian Włodarek
• Asystent reżysera: Grzegorz Falkowski

Obsada

• Mirosław Baka - Truscott
• Grzegorz Falkowski - Dennis
• Krzysztof Gordon - McLeavy
• Anna Kociarz - Fay
• Maciej Konopiński - Hal

Dzień pogrzebu. Pogrążona w smutku po stracie żony i matki rodzina, przyjaciel syna, niewinna pielęgniarka, pracownik miejskich wodociągow i toczące się po podłodze szklane oko zmarłej. Spoczywaj w spokoju, mamo - chyba że możesz się jeszcze do czegoś przydać. Ta groteskowa historia ze zwłokami w tle, balansująca na granicy farsy i kąśliwej obserwacji rzeczywistości, wyszła spod piora Joe Ortona - brytyjskiego prekursora kultury campowej i mistrza czarnej komedii.

Iwo Vedral o spektaklu:_ _ŁUP Ortona wyprzedza graniczne doświadczenia angielskiego społeczeństwa końca lat 60-ych: zniesienie cenzury, prawne zdjęcie z homoseksualizmu odium przestępstwa oraz wyemitowanie przez BBC pierwszych odcinkow Cyrku Monty Pythona. Tym łupom cywilizacji towarzyszy niemal trzydziestoprocentowe bezrobocie wśrod młodych ludzi. Hieratyczne społeczeństwo brytyjskie ekshibicjonistycznie ukazało swoją drugą twarz w filmach Lindsaya Andersona i Kena Loacha. Ponad dziesięć lat poźniej Mike Leigh podejmuje ten dyskurs. W dzisiejszej perspektywie sztukę Ortona widzę poprzez optykę dwoch skrajnych żywiołow - komedii, groteskowej farsy w campowym wydaniu i społecznej analizy, chłodnej surowej estetycznie obserwacji. Skandalizujący, prowokacyjny Orton ze swoją groteskową śmiercią i jego dzieło - ortoneska, o pudrowym uroku scenicznego rupiecia zobaczeni w doświadczeniu przemian socjalnych połowy lat sześćdziesiątych. Estetyki żołtej łodzi podwodnej, trupa w szafie, ale też pośledniego krolestwa klasy C, z jego dojmującą brzydotą i smutkiem, dorosłymi facetami pochowanymi na poddaszach swoich rodzinnych domow jak nastolatki, demonstracyjnym katolicyzmem, korupcją. Zarzucano Ortonowi ucieczkę w farsę. Wygodny i bezpieczny kamuflaż. W wolnym, liberalnym i tolerancyjnym społeczeństwie, w ktorym znikają tematy tabu jego dystans i ironia nabierają całkowicie nowych znaczeń.