Orgia

Pier Paolo Pasolini, reż. Wiktor Rubin

Premiera: 24 kwietnia 2010 (Czarna Sala)

• Przekład: Ewa Bal
• Reżyseria: Wiktor Rubin
• Dramaturg: Jolanta Janiczak
• Opracowanie muzyczne: Wiktor Rubin
• Scenografia: Mirek Kaczmarek
• Kostiumy: Mirek Kaczmarek
• Wideo: Mirek Kaczmarek
• Inspicjent: Jerzy Gutarowski

Obsada

• Dorota Androsz - Kobieta
• Marek Tynda - Mężczyzna

„Dopiero co umarłem. Moje ciało przedziwnie ubrane kołysze się na sznurze. Przed chwilą też zabrzmiały moje ostatnie słowa: Nareszcie ktoś zrobił dobry użytek ze śmierci." Cofnijmy się w czasie. Zamknięci w domu Kobieta i Mężczyzna zaczynają uprawiać sadomasochistyczną grę. Orgię. Jednakże cielesność, bol, poniżenie stają się sposobem dotarcia, do tego, co siedzi w człowieku najgłębiej. Są probą przyjrzenia się sobie, własnej odmienności, seksualności. A także wzajemnym uczuciom, zmiennym relacjom pan- sługa, u ktorych podstaw zawsze leży władza. Rozpoczyna się niebezpieczna, brutalno- poetycka gra. Rozpoczyna się orgia. „A teraz bawcie się dobrze."

Wiktor Rubin *i *Jolanta Janiczak o spektaklu: ORGIA jest spektaklem o halce. O halce jako znaku narzuconego umasowienia. Dopoki halki milczą panuje porządek, nie- rewolucja, nie- przełom. Jeżeli halka postanawia się wyrazić, wyrazić się do końca, musi umrzeć. ORGIA jest spektaklem o pończochach - więzieniu ciała we wzorcach innych ciał. Wszystkich tak samo odlanych. Wszystkich tak samo nieruchomych.

ORGIA jest spektaklem o majtkach, czyli symbolu „poddania i hipokryzji". ORGIA jest spektaklem o rzeźbieniu człowieka na milczenie i posłuszeństwo. Komu potrzebne są bierne pończochy, bezwolne halki i uległe majtki? P.P. Pasolini: „Nikomu komu można by przypisać twarz"