Anioły w Ameryce

Anioły w Ameryce w przekładzie Jacka Poniedziałka.

• reżyseria Krzysztof Warlikowski
• scenografia Małgorzata Szczęśniak
• muzyka Paweł Mykietyn
• światło Felice Ross
• film Paweł Łoziński
• songi Adam Falkiewicz
• obsada Stanisława Celińska, Magdalena Cielecka, Maja Ostaszewska, Bogusława Schubert, Danuta Stenka, Andrzej Chyra, Rafał Maćkowiak, Zygmunt Malanowicz, Jacek Poniedziałek, Maciej Stuhr, Tomasz Tyndyk

Sztuka (w udanym przekładzie Jacka Poniedziałka, wyczyszczonym z konkretów w rodzaju „nasz prezydent Reagan”) celnie opisuje napięcia, które dzieliły Amerykę lat 80. i tak wyraźnie ujawniają się w dzisiejszej Polsce.

Z jednej strony - rozczarowanie kapitalizmem, próby szukania nowego wizerunku zarówno dla prawicy, jak dla lewicy, trudne rozrachunki z demonami przeszłości, przewartościowanie mitologii narodowej i rozumienia patriotyzmu. Z drugiej – kryzys wiary, rodziny, pogłębiająca się atomizacja społeczeństwa, karierowiczostwo i pracoholizm; do tego seksualność, choroba i śmierć - kwestie tyleż najbardziej naturalne, co najbardziej kontrowersyjne. Anna Burzyńska, Tygodnik Powszechny

Warlikowski w swoim spektaklu zredukował religijną i wizyjną skalę dramatu. Postacie nadprzyrodzone wyglądają zwyczajnie, nie mają skrzydeł i są przede wszystkim emanacją psychiki bohaterów. Z jednej strony dobrze – pozwoliło to reżyserowi uniknąć pretensjonalności występujących w sztuce, a przede wszystkim sprowadzić kwestię AIDS czy homoseksualizmu do ziemskich, konkretnych wymiarów.

Anioły... Warlikowskiego wymykają się z metafizycznej pułapki, w którą kaznodzieje różnej maści napastliwie wpędzają dyskusje o realnych problemach mniejszości seksualnych. Nie ma w spektaklu rozważań, czy homoseksualizm jest: moralny/niemoralny, naturalny/nienaturalny, dany przez Boga/diabła, itd. itp. Źródła rozterek, wątpliwości, kłopotów, czynów dobrych czy złych tkwią w ludziach, a nie w biblijnych stworach i starych baśniach. Bartosz Żurawiecki, Replika

Trzeba powiedzieć, że Warlikowski nie przypadkiem w 2007 roku wystawia sztukę, w której homofobia, antysemityzm i konserwatyzm religijny są sprawami nadrzędnymi. Te sześć godzin snu to nie jest „coś do podziwiania", tylko czerwone światło w samym środku rzeczywistości jego kraju. René Solis, Libération