Wystawa fotografii Krzysztofa Porzeżyńskiego

wernisaż: 17 kwietnia 2008, godz. 19:00

Piękne, nostalgiczne fotografie, kopiowane z dużą dozą poezji…

Wystawa odbywa się w ramach IV Warszawskiego Festiwalu Fotografii Artystycznej.

Fotografie jak ze snu

Widzę je nad ranem. Senne fotografie. Przecieram oczy i nie znikają. Są kontynuacją moich marzeń. Zatrzymane klatki moich wieczornych myśli. Przetrawione przez noc. Zostaje z nich pył gwiezdny i ciepłe drżenie rąk dotykających śpiącego jeszcze ciała by sprawdzić cielesny byt w niebycie. Zamykam znowu zamknięte oczy i szukam tęsknie źródła tych obrazów. Chcę się zapaść na powrót w srebrzystą otchłań wiedźm przesypujących piasek w klepsydrze. O zgrozo! Wszystko stracone! Nie mogę sobie przypomnieć tamtego świata i może dlatego boję się otworzyć oczy ponownie, bo wiem, że tym razem zniknie on na zawsze, na zawsze. Zniknie za sprawą spojrzenia w okno na świat pełen sztyletów promieni, które ranią ten nocny, senny zapis unicestwiając go bezpowrotnie.

Jak sobie z tym poradzić? Słyszałam kiedyś w półmroku szeptów, że są tacy ludzie, którzy potrafią przywołać te chwile na nowo. Potrafią, walcząc z bezwzględnością światła, które kradnie obraz, zatrzymać ten srebrny pył. Czarodzieje fotografii. Szczęśliwcy, nie liczą chwil i zapadają się z każdym krokiem w wieczność. Wędrują, wędrują w krainie bez czasu. Czujesz ich, chociaż ich nie widać. Kroczą w bezruchu… Kroczą w bezruchu…

Krzysztof Porzeżyński. Fotograf, który ośmielił się zatrzymać nocny czas w dzień po to by trwał wiecznie. Sam pięknie o tym napisał w wierszu pt. Krocząc w bezruchu.:

Wędrówka.

Ślady na drodze.

Krajobrazy.

Poranki i wieczory.

Cudownie!

Lecz gdzie podział się wędrowiec?

Dobre pytanie. Wędrowiec, to Ty, to On, to Ja. Wystarczy spojrzeć!

Izabela Wojciechowska