wernisaż: 28 lutego 2008, g. 19.00

Na wystawie prezentowane będą fotografie barwne oraz wideo Natalii LL. Będzie można zobaczyć najbardziej znane prace artystki z lat 70. z cyklu Sztuka konsumpcyjna i Sztuka postkonsumpcyjna, które na stałe weszły już do kanonu polskiej fotografii konceptualnej, jak i feministycznego nurtu w sztuce; ale także nowsze fotografie.

Pokazywane fotografie stanowią główny nurt zainteresowań twórczych artystki, koncentrują się wokół relacji ciała i intelektu, pokazują jej konsekwencje w poruszanych tematach i wykorzystywanych mediach.

Natalia LL - Urodziła się 18 kwietnia 1937 roku w Żywcu.. W latach 1957-1963 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu pod kierunkiem prof. Stanisława Dawskiego, w 1963 roku uzyskała dyplom. Zajmuje się malarstwem, fotografią, rysunkiem, sztuką performance i wideo. W 1970 roku była współzałożycielką Galerii PERMAFO we Wrocławiu. Od 1975 roku włączyła się do międzynarodowego ruchu sztuki feministycznej, brała udział w licznych sympozjach i wystawach. W latach 1978-1981 pełniła funkcję komisarza I i II Międzynarodowego Triennale Rysunku we Wrocławiu, a w latach 1989-1995 była wiceprzewodniczącą IV i VI Triennale. Stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku (1977), „Verein Kulturkontakte” w Wiedniu (1991) oraz „PRO-HELVETIA” w Szwajcarii (1994). Od 1957 roku mieszka we Wrocławiu.

Natalia LL — ekspresja i kreacja
Ponad czterdzieści lat twórczości artystycznej Natalii LL to lata nieustającej manifestacji indywidualizmu osoby, która wykreowała swój wizerunek jako niepowtarzalny byt w kosmosie. Skoncentrowanie się na własnym jestestwie, które jest pryzmatem dla całej energii zewnętrznej, wynikało niewątpliwie — u progu kariery twórczej artystki — z tendencji, jakie wówczas dopiero zaznaczały się w sztuce najnowszej (...).

Skupienie się na odczytaniu świata poprzez własny intelekt doprowadziło niektórych artystów konceptualnych, wśród których Natalia LL była najbardziej radykalna, do odczytania go poprzez własne ciało, które jest przecież nierozłącznie związane z umysłem. Sztuka ciała stała się też naturalną konsekwencją poszukiwań artystki, możliwością wykreowania nowych środków ekspresji i zwrócenia uwagi na sferę, która pozornie stoi w opozycji do intelektu — na sferę intuicji. Jednocześnie artystka nie porzuciła dotychczasowych fascynacji konceptualizmem, stwarzając w swojej sztuce niezwykły mariaż tego co intelektualne i intuicyjne, duchowe i cielesne, naturalne i sztuczne (...)

Agata Smalcerz (fragmenty)