NOWA DRAMATURGIA

• Przekład: Małgorzata Leyko i Jan Niedziela

Gert Jonke w Zatopionej katedrze stworzył prostych bohaterów:

parę nowożeńców demolującą pokój podczas kłótni, lekarza, rezydentów domu starców.

Stworzył też szczególny, kunsztowny język, który jako jedyny zostanie ocalony z katastrofy, w której po kolei znikają materialne przestrzenie (sypialni, domu starców).

Kiedy wody jeziora opadną i wynurzy się katedra – symbol piękna minionego świata, pozostaniemy z niepokojącym pytaniem o absurd świata, jego chaos, sens materii i antymaterii oraz istotę języka.

Jonke w lekki i delikatny sposób pokazuje szaleństwo świata. Jego pełen absurdu teatr, dosłownie przestawiając rzeczywistość, pokazuje wielki chaos kryjący się za pedantycznym porządkiem.
(Die Welt)

Lekki kawałek poezji, unoszący się między mądrością a dowcipem. Pogodna wycieczka w świat fantazji.
(Neue Zürcher Zeitung)

**Prapremierowa inscenizacja zamówionego przez wiedeński Burgtheater tekstu zakończyła się entuzjastycznym aplauzem.

W tryptyku austriackiego dramatopisarza Gerta Jonkego, atrakcyjnym nie tylko ze względu na językową finezję i dowcip, sypialnie czmychają przez dziurkę od klucza, jeziora wyparowują, a niektórzy ludzie żyją trzysta lat.

Gert Jonke, który w dwa miesiące po premierze Zatopionej katedry otrzymał renomowaną nagrodę literacką im. Kleista (jej laureatami byli między innymi Bertolt Brecht, Robert Musil czy Heiner Müller), postrzegany jest przede wszystkim jako „pisarz-muzyk”:

nie tylko używający tak indywidualnego języka literackiego, że przypomina muzyczne kompozycje, lecz także wplatający do swojego pisarstwa muzyczne motywy.

Tytułem nawiązująca do preludium Claude’a Debussy’ego Zatopiona katedra to poprzedzony monologiem-uwerturą tryptyk, który wywołuje na widowni salwy śmiechu.**

(Jan Niedziela, Dialog)

bilety:

wstęp wolny