Andrzej Wróblewski 1927-1957

Z cieniami wszedł w związki rodzinne

wernisaż: 12 września 2007, godz. 19.00

Pięćdziesięciolecie, jakie dzieli nas od śmierci Andrzeja Wróblewskiego, skłania do podejmowania refleksji dotyczącej rozmaitych obszarów jego sztuki. Wystawa obejmuje jeden z nich – często przedstawiane przez artystę „sceny rodzinne”. Prace o tej tematyce powstawały zarówno w latach 40., jak w pierwszej połowie lat 50. ubiegłego wieku, tj. w ostatnich latach życia malarza; stanowią one niejako klamrę jego dorobku. Ukazują najczęściej rzeczywistość niejako przełamaną, graniczną – intuicyjny związek żyjących (kobiet) z umarłymi (mężczyznami). Dobrze charakteryzują tę cechę twórczości Wróblewskiego użyte w tytule wystawy słowa Rainera Marii Rilkego. Tym bardziej, że w warstwie ikonograficzno- emocjonalnej malarz odwołuje się do znaków osobistej pamięci. W warstwie artystycznej unika jednak narracji, projektuje natomiast nową, alegoryczno- metaforyczną formułę figuratywnego obrazowania, która z uwagi na swoją wiarygodność i sugestywność oddziałała już na sztukę kilku pokoleń polskich twórców.

Kurator wystawy: Małgorzata Kitowska- Łysiak

Andrzej Wróblewski żył zaledwie dwadzieścia dziewięć lat. Należy do grona najwybitniejszych polskich artystów powojennych. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (dyplom 1948) i na Wydziale Malarstwa i Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom 1952). Pierwsze prace artysty utrzymane były w klimacie kapizmu. Debiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej (Kraków, 1948). Był współzałożycielem Grupy Samokształceniowej (z m.in. Przemysławem Brykalskim, Andrzejem Strumiłłą, Janem Tarasinem, Andrzejem Wajdą). Poszukiwał indywidualnych środków wyrazu, stworzył własny język form. Źródłem jego sztuki była wnikliwa obserwacja rzeczywistości; odwoływał się do sfery egzystencjalnej, przeżyć z przeszłości.