Anioły w Ameryce

Tony Kushner

miejsce: spektakl odbywa się w budynku SGGW, ul. Rakowiecka 26/30, aula im. Prof. Dr. Antoniego Kleszczyckiego

przekład: Jacek Poniedziałek

reżyseria: Krzysztof Warlikowski

scenografia: Małgorzata Szczęśniak

muzyka: Paweł Mykietyn

światło: Felice Ross

film: Paweł Łoziński

songi: Adam Falkiewicz

stylizacja fryzur i peruki: Robert Kupisz

make-up: Gonia Wielocha

rzeźby: Zofia Remiszewska, Dominik Dlouhy efekty malarskie Arkadiusz Sylwestrowicz

obsada:

• Stanisława Celińska
• Magdalena Cielecka
• Maja Ostaszewska / Magdalena Popławska
• Bogusława Schubert
• Danuta Stenka
• Andrzej Chyra
• Rafał Maćkowiak
• Zygmunt Malanowicz
• Jacek Poniedziałek
• Maciej Stuhr
• Tomasz Tyndyk

_Spektakl Krzysztofa Warlikowskiego chce być dziełem totalnym, ogarniającym wiele perspektyw. Polityka miesza się tutaj z egzystencją, obyczajowość z fantastyką. Mówi się tu o społeczeństwie, pojedynczym człowieku i ludzkości. O tym, co wyjątkowe, specyficzne, i o tym, co ogólne, uniwersalne. O Bogu, objawieniu, iluminacji, chociaż sfera ducha jest ściśle zespolona z ciałem. O tym, co dzisiaj, i o tym, co zawsze. Jesteśmy w Nowym Jorku, w Warszawie i na Ziemi, skąd zerkamy w niebo. Jesteśmy – wreszcie – w teatrze.

Jest więc inscenizacja Warlikowskiego strukturą wielowarstwową. Jej specyfika polega na tym, że – można powiedzieć – odległości między poszczególnymi piętrami zostały maksymalnie ograniczone, chociaż nie zniwelowane do końca: wszystkie perspektywy uruchomione są jednocześnie, nakładają się, ale nie zlewają w jedno. Otrzymujemy kłębowisko przeplatających się wątków, tematów, poetyk. (...) Pojedyncze sekwencje zestawiane są najczęściej parami i grane jednocześnie. W ten sposób dyskretnie, bez wyraźnie manifestowanych intencji „przymierza się” je do siebie, organizuje w wielogłos – rzadziej kojarzy, wskazuje miejsca wspólne.

Symultaniczość pełni jeszcze jedną ważną funkcję: podważając realistyczno-obyczajowy wymiar opowieści, przygotowuje grunt pod sceny „wizyjne” w ten sposób, że granica pomiędzy „realnością” a „fikcją” przestaje być wyraźna, a w końcu także – istotna. Jeśli dodamy do tego subtelnie sugerowaną tu i ówdzie, biorącą całość w lekko ironiczny cudzysłów metateatralność, otrzymamy rzeczywistość pozbawioną wyrazistych konturów, zawieszoną w przestrzeni, w której możliwe staje się spotkanie człowieka i aniołów, snów z rzeczywistością.

To spotkanie uprawomocnia dyskursywny charakter spektaklu, decydujący jest tu żywioł rozmowy, która odwołuje się do różnych, najbardziej odległych i fantastycznych argumentów. W tej dyskusji głos oddaje się ludziom i zjawom, żywym i umarłym. Przy tym odnosi się wrażenie, że wszyscy – nawet jeśli pomiędzy bohaterami toczy się najbardziej zwyczajny dialog – zabierają głos „w sprawie”: nie tylko swojej, ale bardziej ogólnej. W tym sensie przedstawienie przypomina traktat. Ale stoi za tym jeszcze coś zupełnie innego: bliżej nieokreślona wiara w duchowy, pogłębiony, w pewien sposób „boski” wymiar ludzkiego życia. Zatem traktat – i „poemat” jednocześnie._

Marcin Kościelniak, Didaskalia

TR Warszawa w koprodukcji z Comédie de Valence Centre Dramatique National Dr ôme-Ardèche, Maison de la Culture d’Amiens – Scène Nationale i TNT - Théatre National de Toulouse - Midi-Pyrénées

premiera: 17 lutego 2007

spektakl trwa 5 godz. 30 min (1 przerwa)

W programie spektaklu opublikowany został pełny tekst dramatu Tony’ego Kushnera w przekładzie Jacka Poniedziałka.

bilety:

100 zł, 70 zł, 50 zł