Jazz raz po raz

Najwybitniejsza skrzypaczka jazzowa – po raz pierwszy w Polsce!

Regina Carter uznawana jest za najlepszą skrzypaczkę jazzową i jedną z najbardziej ekspresyjnych solistek.

Jako pierwsza wykonawczyni jazzowa, Regina Carter zagrała na bezcennych, ponad dwuwiekowych skrzypcach Il Cannone, należących obecnie do miasta Genua we Włoszech i będacych spadkiem po mistrzu Paganinim. Co więcej nagrała również album Paganini: After A Dream (Verve) na tychże skrzypcach. Kariera Reginy Carter to jest jak prawdziwe crescendo sukcesu, które nigdy nie przestaje brzmieć.

Carter ma misję do spełnienia: jej zadaniem jest pozostawienie swojego wkładu w muzykę i zrobienie tego na swoich warunkach. Niezaprzeczalnym jest fakt, iż podczas koncertów ma się wrażenie, ze Regina Carter i jej grupa mają przed oczami cel swojej misji, a do tego niekończące się zasoby energii, czym w uroczy i zabawny sposób zdobywają coraz to nową publiczność na całym świecie.

Regina Carter

Kariera Reginy Carter jest jak prawdziwe crescendo sukcesu, które nigdy nie przestaje brzmieć. Niezaprzeczalnym jest fakt, iż podczas koncertów ma się wrażenie, ze Regina Carter i jej grupa mają przed oczami cel swojej misji, a do tego niekończące się zasoby energii, czym w uroczy i zabawny sposób zdobywają coraz to nowa publiczność na całym świecie.

Urodzona w Detroit, córka przedszkolanki i pracownika zakładów Forda, wyrastała w atmosferze amerykańskiej klasy średniej lat sześćdziesiątych, gdzie muzyka klasyczna i edukacja w tym kierunku były w modzie. I tak w wieku dwóch lat zaczęła grać na pianinie, a jako czterolatka rozpoczęła naukę gry na skrzypcach. Mając dwanaście lat była najmłodszą członkinią Detroit Civic Symphony.

Jej spotkanie z jazzem odbyło się stosunkowo późno. W swoje szesnaste urodziny wybrała się na koncert Grappelliego, eleganckiego skrzypka z Francji, którego długoletnia współpraca z ognistym Romem Django Reinhardtem, uczyniła obu światowej klasy solistami jazzowymi. Regina Carter wspomina, ze właśnie dzięki temu koncertowi zrozumiała co chce grać, ile radości i wolności może dostarczyć muzyka. Jeszcze tamtego dnia powiedziała matce, że chce grać jazz, ta z kolei sprzeciwiła się temu stanowczo, twierdząc, iż nie jest to nic stosownego dla milej dziewczyny ze średniej klasy Dertoit.

Nastepnie uczeszczała Carter do New England Conservatory i Oakland University w Rochester, gdzie otrzymala tytul Bechelor of Arts.

Jako Afro – Amerykanka, Regina Carter grająca jazz na skrzypcach musi stawiać czoło trzem stereotypom: większość instrumentalistów jazzowych to mężczyźni, większość muzyków smyczkowych jest biała, większość skrzypków to muzycy klasyczni. Ale ona trwa przy swoim i nie traci czasu na narzekanie, uczucia wyraża w sposób pragmatyczny, a już szczególnie w stosunku do tych, którzy próbują twierdzić, ze prawdziwego jazzu nie da się grac na skrzypcach.

W grudniu 2001 Regina Carter pojechała do Włoch tworzyć historię i jako pierwsza wykonawczyni jazzowa i Afro – Amerykanka zagrała na Il Cannone, skrzypcach należących do samego mistrza Niccolo Paganiniego. W niecały rok później wróciła do Genui by nagrać na tychże skrzypcach album. Album ten nosi tytul Paganini: After A Dream.

Regina Carter wydała 13 czerwca 2006 roku swój najnowszy album "I'll be seeing you...", będący pośmiertnym hołdem dla matki Reginy: Grace Lousie Carter. Album zawiera intymne, prawdziwe akustyczne aranżacje utworów z okresu lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych. Matka Reginy uwielbiała tę muzykę i była oddana jej całym sercem. W poszukiwaniach specyficznego nastroju tamtych trudnych czasów Regina zaprosiła do współpracy wokalistki Dee Dee Bridgewater, Carlę Cook, klarnecistę Paquito D'Riverę aranżera i akordeonistę Gila Goldsteina, producenta Johna Claytona oraz pianistę Xaviera Davisa, basistę Matthew Parricha oraz perkusistę Alvestera Garnetta.

Muzyka Reginy Carter zatacza szerokie kręgi, jej inspiracje sięgają od R&B;, przez East Indian, aż do muzyki klasycznej. Do tej pory ma na swoim koncie siedem solowych albumow: Regina Carter (1995), Something For Grace (1997), Rhythms Of The Heart (1999), Motor City Moments (2000), Freefall (2001) nagrany we współpracy z pianista Kennym Barronem, który to album dostał nominację do nagrody GRAMMY w roku 2002. Następnie wspomniany wcześniej album Paganini: After A Dream (2003) i I'll be seeing you...(2006).