wg Bohumiła Hrabala

...tragizm i komizm życia to bliźnięta, drogi biorące początek z tego samego miejsca, a surowy dramat na koniec wydobywa na jaw to samo, co trywialna groteska. - mówił Hrabal.

W scenicznej adaptacja słynnej książki czeskiego prozaika punktem wyjścia jest rozliczenie się bohatera ze swoim życiem. Pojawiają się najważniejsze wątki z Hrabalowskiej prozy – melancholijne rozmyślania nad ludzką naturą, motyw 'dobrej śmierci", humor i ironiczny śmiech. Bohater to jeden z nas, jak powiadał Hrabal: Zawsze uważałem, że zwykli ludzie mają o wiele ciekawsze życie.

Jan Dziecie, kiedyś kelner i właściciel hotelu, spędza swoje ostatnie chwile w szpitalnej sali. Myśli o śmierci. Towarzyszą mu dwie realno- nierealne postacie, Ciemny i Jasny. Obaj są siłą sprawczą 'teatru pamięci", unaocznionym sumieniem Jana Dziecie. W krótkich, ciętych scenach retrospekcji przywołują różne sytuacje z życia bohatera – restauracje, w których był pikolakiem i kelnerem, kolejne przygody z kobietami, czas II wojny światowej i jego flirt z hitleryzmem, powojenne czasy, w których fortuna zabrana Żydom, miała być dla Dziecie przepustką do dobrobytu. Przez całe życie 'kurdupel" Jan Dziecie chciał się piąć na szczyt. Odtrącany i poniżany robił wszystko, aby zyskać szacunek innych. Nie zawsze dokonywał jednak słusznych wyborów.

W tym autobiograficznym seansie plan realny miesza się z surrealistyczną poetyką, a śmiech przeplata się z powagą. W finale do samotnego, starego Jana Dziecie schodzą się inni pacjenci szpitala, żeby uczestniczyć w jego Ostatniej Wieczerzy. Są łudząco podobni do ludzi, których znał w swoim wcześniejszym życiu. Nie mają jednak pojęcia o jego pogmatwanych losach, nie wiedzą, jakie skrajne myśli chodzą mu po głowie. Dziecie – tak jak Hrabal, odchodzi od stołu, żeby nakarmić gołębie...