Ödőn von Horváth

• przekład: Jacek St. Buras
• reżyseria i opracowanie muzyczne: Grażyna Kania
• scenografia: Sabine Mader
• asystent reżysera: Katarzyna Raduszyńska
• asystent scenografa: Izabella Goliński
• światło: Tomasz Wert
• sufler: Magdalena Jaracz
• inspicjent: Karolina Zbrożek

występują:

• Julia Kijowska
• Dominika Kluźniak
• Małgorzata Niemirska
• Agnieszka Wosińska
• Sławomir Grzymkowski
• Krzysztof Ogłoza
• Miłogost Reczek
• Maciej Szary
• Marcin Troński
• Wojciech Wysocki
• Michał Żurawski

Policjant: Bez wiary, miłości, nadziei nie ma życia, logicznie rzecz biorąc. To wynika wszystko jedno z drugiego. Elżbieta: Panu to jest łatwo mówić jako urzędnikowi państwowemu na stałej posadzie. Policjant: Wszyscy musimy kiedyś umrzeć. Elżbieta: Daj mi pan spokój z tą miłością.

W 1932 r. do Ődőna von Horvátha zgłosił się reporter sądowy, Lukas Kristl, który zwrócił uwagę dramatopisarza na sprawę Klary Gramm, młodej sprzedawczyni gorsetów, oskarżonej i skazanej za oszustwo. Jej historia stała się punktem wyjścia do napisania Wiary, nadziei, miłości, sztuki, którą widzowie zobaczyli pierwszy raz w 1936 r. w wiedeńskim Theater für 49. Elżbieta, uboga dziewczyna, która chce handlować damską bielizną, pożycza pieniądze potrzebne na wykupienie karty domokrążcy od pracownika Instytutu Anatomii. Zapożycza się też u swojego pracodawcy, żeby zapłacić karę za wcześniejszą sprzedaż, którą prowadziła bez koniecznych zezwoleń. Gdy mężczyzna bezpodstawnie oskarża ją o wyłudzenie pieniędzy, wszyscy odwracają się od Elżbiety. Samotna dziewczyna, bez środków do życia, wiąże się z policjantem. Ale jej przeszłość staje na drodze do szczęścia. Nie pomoże jej żadna instytucja ani człowiek. Wiara, nadzieja, miłość okazują się pustymi słowami.

Ődőn von Horváth (1901-1938); austriacki prozaik i dramatopisarz pochodzenia węgierskiego. Autor m.in. Opowieści Lasku Wiedeńskiego, Don Juan wraca z wojny, Nieznajoma z Sekwany. W swoich utworach demaskował zakłamanie społeczeństwa i niesprawiedliwość państwa. Sztuki Horvátha zalicza się m.in. do tradycji dramatu ludowego: Jeśli więc chce się kontynuować dzisiaj dramat ludowy, trzeba wprowadzić na scenę współczesnych ludzi z ludu – mówił pisarz – z tych warstw ludu, które naznaczają nasze czasy. A więc: do dzisiejszego dramatu ludowego należą dzisiejsi ludzie.(…) I aby realistycznie opowiadać o współczesnym człowieku muszę pozwolić mu mówić w odpowiedni sposób. Najlepiej to robię tworząc syntezę powagi i ironii. Z tego rozpoznania wyciągnąłem konsekwencje. Z pełną świadomością zniszczyłem stary dramat ludowy, formalnie i etycznie, – i próbuję jako dramaturgiczny kronikarz znaleźć nową formę dramatu ludowego.

Grażyna Kania; jedna z najciekawszych reżyserek młodego pokolenia, absolwentka wydziału aktorskiego PWSTViT w Łodzi i reżyserii w Hochschule für Schauspielkunst Ernst Busch w Berlinie. Zdobywała doświadczenie w najlepszej szkole współczesnego teatru – na scenach niemieckich. Po okresie współpracy z zagranicznymi zespołami Kania wróciła do Polski, wywołując zachwyty i spory swoimi niepokornymi, zaangażowanymi społecznie przedstawieniami: Beczka prochu Dejana Dukovskiego, Krew i Czułostki Sergi Belbela, Woyzeck Georga Büchnera. Najnowsze niemieckie przedstawienia Kani to Upiory Henrika Ibsena i Dom Bernardy Alba Federico Garcii Lorki zrealizowane w Niemieckim Teatrze Narodowym w Weimarze.