Piotr Sakowswki

Piotr Sakowski

Urodził się w 1983r. w Warszawie, mieszka w Falenicy. Uprawia twórczość w dziedzinie malarstwa, form przestrzennych, działań efemerycznych. Wraz z Pawłem Sulejem współtworzy grupę PSPS. Pracował jako asystent w warsztatach teoretyczno - plastycznych w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, prowadził zajęcia plastyczne dla młodzieży w Domu Kultury Śródmieście oraz prywatnie. Zajmuje się również pracą związaną z wystawiennictwem; realizacje m.in. Fundacja Promocji Polskiej Sztuki Wizualnej Z. i R. Artymowskich w Łowiczu, Muzeum im. A. i J. Iwaszkiewiczów w Stawisku. Wystawy indywidualne i zbiorowe, m.in. Galeria Kuluary, sala kinowa Zachęty, klasztor oo. Dominikanów, Rilo Gallery (Lizbona).

*Wystawa jest prezentacją prac Piotrka powstałych w latach 2000-2004: od przestrzennych reliefów z lat 2000-2001, przez obiekty z 2003r. po formy przestrzenne z 2004r. Wspólnym tematem jest poszukiwanie koloru, formy, kompozycji przestrzennej, przy czym inaczej rozkłada się waga tych problemów.

Początkowe prace mają bardzo malarski charakter. Są pełne koloru, z całym jego znaczeniem, symboliką. Zestawienie różnych odcieni szuka esencji barwy. Formy pozostają w pewnym napięciu, przeszywają się, przenikają, a wraz z nimi w napięciu pozostaje kolor, który je wypełnia.. Przy tym kompozycyjnie te prace nie są zamknięte (w dosłownym tego słowa znaczeniu): wciągają oko, zapraszają w siebie, w głąb swojego życia.

Prace z 2003 roku mają charakter przestrzenny. Głównym materiałem są drewno i biel. Formy są niepokorne wobec rygorów kompozycji: węższa deska zsuwa się z większej (Kamienny gość), biała deska odchyla się od osi deski nie pomalowanej (Sutra szóstego patriarchy), a siódemka staje się jedenastką (Siódemka staje się jedenastką).

Trzecia grupa to formy przestrzenne / formy grawitacyjne: zbudowane z deski, nitki i zwisającego kawałka drewna, elementu podtrzymanego, ocalonego od siły przyciągania. Nie tak jak w poprzednich pracach, ale nadal obecny i istotny jest w tych pracach kolor.

Prace Piotrka przywołują kształty z natury - uproszczone, poddane eliminacji formalnej. Ich kompozycja odnosi się do procesów z rzeczywistości, z tym że ukonkretnionych, w ich esencji. Są dalekie od matematycznego ładu. Ich specyfiką jest duch, ładunek wewnętrznej poezji. Nie krzyczą, tylko dyskretnie zwracają naszą uwagę: na esencję rzeczy, która pozostała po procesie eliminacji i po refleksji. Mówią ciepłą ciszą.

Nie jest łatwo zrozumieć język, którym posługuje się Piotr Sakowski, w warunkach wernisażu, kiedy możemy tylko oglądnąć jego prace. Taka sztuka wymaga pewnego wyłączenia się - wyciszenia i kontemplacji.*

Kamil Malinowski