The Young Gods | Warszawa

„Wszyscy jesteśmy sześćdziesięciolatkami – ale jeśli mamy energię, żeby coś robić, to ruszajmy. Utrzymać tę motywację przez 40 lat, to jakby powiedzieć: ‘Envoyé, do dzieła i pieprzyć to!’”

Cztery dekady temu The Young Gods przekształcili rock, wykorzystując nową technologię samplowania w sposób, na który nikt wcześniej nie wpadł. W świecie rocka i popu zdominowanym przez anglo-amerykańskie ortodoksje zaproponowali coś ogromnego i awangardowego, o europejskim rodowodzie. Podczas gdy inni bezmyślnie recyklingowali sample starych riffów Jamesa Browna czy Led Zeppelin w duchu zubożałego postmodernizmu, jakby sugerując, że nic nowego nie da się już stworzyć, The Young Gods używali martwej materii rocka i muzyki klasycznej jako paliwa kopalnego do rozpalenia nowej, pierwotnej energii. Odkryli ogień na nowo – i ten ogień płonął przez ich pierwsze dwa albumy, The Young Gods oraz L’Eau rouge / Red Water. Formuła była prosta – perkusja, głos, sample – ale efekt rewolucyjny, post-postmodernistyczny.

„Ograniczenia technologiczne tamtych czasów – to one nas stworzyły, to ekscytacja nową technologią samplowania” – mówi Franz Treichler. „Mieliśmy te pedały, które wcale nie były zaprojektowane do tego, co z nimi robiliśmy – pierwsze elektryczne looper-y gitarowe. Jestem zdumiony, że potrafiliśmy na nich tworzyć utwory, czasem tylko z jednym lub dwoma dźwiękami. Teraz jest zupełnie odwrotnie. Dzisiejsza technologia jest niesamowita, ale można się w niej zatracić, w tych wszystkich nowych programach i wtyczkach.”

Choć zdobyli ogromne uznanie krytyków, to dopiero album TV Sky z 1992 roku przyniósł im należne światowe uznanie – intensywną rotację na MTV, przebój „Skinflowers” i pochwały od takich artystów jak U2, Bowie czy Nine Inch Nails.

Ten sukces był jednak próbą ich artystycznej integralności. Mogli łatwo przejść przez lata 90. w przewidywalnym, industrialnym stylu, ale jak wyjaśnia Treichler: „Zawsze chodzi o przełamywanie formuły. Jeśli masz formułę, warto rzucić sobie wyzwanie i stworzyć coś innego. Pierwsze trzy płyty The Young Gods bazowały na samplach i elemencie zaskoczenia, nagłych, milisekundowych przeskokach od klasyki do kabaretu, heavy metalu. To był nasz znak rozpoznawczy, ale też może pewien banał. Dlatego na TV Sky, czwartym albumie, postanowiliśmy zawęzić paletę – żadnych skrzypiec, tylko gitary. Później inspirowała nas scena elektroniczna, ambient, a jeszcze później – granie na żywo na gitarze. Wyzwania przynoszą nowe pomysły.”

I to właśnie jest prawdziwy sukces The Young Gods – nagrywanie i eksplorowanie na własnych warunkach, czy to w interpretacjach piosenek Kurta Weilla, w eksplorowaniu nowych przestrzeni dźwiękowych na Music For Artificial Clouds, subtelnych bluesowo-jazzowych tendencjach Data Mirage Tangram, czy ostatnio w ich niezwykłej wersji In CTerry’ego Rileya. Wykorzystali ją jako trampolinę do nowych, własnych pomysłów, koncertując z nią dla zachwyconej publiczności w całej Europie.

„Nie byliśmy szybcy w wydawaniu albumów, ale dzięki temu wciąż jesteśmy podekscytowani tym, co robimy” – mówi Treichler. „Są momenty w branży, kiedy presja produktywności sprawia, że przestajesz czerpać z tego przyjemność, robi się zbyt stresująco. Dlatego świetnie jest wskoczyć w coś innego… In C. Niektórzy w wytwórni uważali, że to zbyt niszowe – ale powiedziałem: no proszę, to najczęściej wykonywany współczesny utwór klasyczny na świecie, zobaczcie, ile wersji jest w sieci. Zrobiliśmy to, udało się i wytwórnia pokochała ten pomysł.”

W kategoriach rocka The Young Gods są wszystkim, tylko nie czymś efemerycznym – ich ciekawość i energia pozostają nienaruszone od momentu, gdy w 1985 roku uderzyli na muzyczne normy niczym grom z Fribourga. Jak mówi Treichler z błyskiem w oku: „Bóg nie umarł!”