Agata Gertchen zatytułowała cykl „Okruchy” świadomie wprowadzając dwuznaczność. To z jednej strony kruchość i ulotność, z drugiej krótkotrwałe, denerwujące zawadzanie. Rozsypane okruchy wprowadzają element chaosu. Są niewielkie, ale trudno je zignorować. Macierzyństwo kryje w sobie ambiwalencję. Rozpięte jest pomiędzy poczuciem szczęścia i spełnienia a nowymi, czasem trudnymi okolicznościami, takimi właśnie okruchami.

Gertchen mówi o przemijaniu, zmienności, nieuchwytności, o ludzkiej egzystencji zawieszonej w różnych planach między ruchem i trwaniem, będącej stanem ciągłego przemijania obrazów, doznań, zjawisk.
Jej prace są delikatne i liryczne. Tylko trzy linoryty powstały z matryc. Pozostałe to prace z „przedruku” z wprowadzonym rysunkiem, kaligrafią, płaszczyznami sprayu. Artystka pracuje na warstwach. Odbija trzy, czasami cztery warstwy. Nałożone palimpsestowo formy przenikają się. Jak plany rzeczywistości gubią granice. Z migoczącego tła wyłaniają się kształty przeplatane liternictwem. Natura tego pisma jest niejednoznaczna – oniryczna, otwarta i tajemnicza. RUCHY, KRUCHY, OKRUCHY czytamy na jednej z grafik. Napis brzmi jak haiku albo zaklęcie wprowadzające w kolejne obszary wtajemniczeń. Widz odnosi wrażenie, że podgląda sekretny rytuał przemiany, bo oto z monochromatycznych obrazów utrzymanych w szarościach i czerniach wyłania się niczym w procesie alchemicznym złoto. Nastąpiła metamorfoza jednego stanu materii w inny.
Kuratorka: Katarzyna Haber
Cały tekst dostępny na stronie www.poprawejstroniewisly.pl