Gdzieś dalej na drodze
innym głosem
i w innym języku
czeka na inny czas
i obmycie stóp
podczas gdy ja
słona łza w kobiecym rozmiarze
stoję stwardniała, żona Lota,
oglądająca się na płonące miasto
całe doliny i góry i równiny
stąd.
Stoję odwrócona,
milenijny ciężar lat odwrócony
ku odległej, czekającej kobiecie,
zauważając niezliczone epoki,
nienazwane życia,
spadające i toczące się 
w dół kamienistych wzgórz,
ku kobiecie bez końca
w towarzystwie jej rymów,
jej zapamiętywań,
jej twardych słów, miękkich słów, krzyków
moich słów, moich krzyków, wszystkich
niesłyszanych
milczących odgłosów kobiet,
które zaczynają pękać na pół
i być głęboko i szeroko słyszane.
Pełen obrót, jeden krok naprzód,
jeszcze jeden i kolejny,
poruszam się wzdłuż drogi
do niej, którą jestem
i jeszcze nie jestem.
Rhet Kelly
„Żona Lota”
(1989)

Tytuł wystawy zaczerpnięty został z wiersza Rhet Kelly. Odnosi się on do archetypowej drogi jaką pokonuje kobieta wyzwalająca się z odgórnie narzuconych norm społecznych. Droga ta prowadzi poprzez meandry kulturowych i rodzinnych wzorców, niesie ze sobą ciężar lat milczenia i krzyków. Na wystawą składają się dwa dopełniające się cykle w pierwszym z nich pt. „Retrospekcje” artystka rewiduje emocje i postawy wynikające z poddania się temu co narzucone. Towarzyszy temu dystans przejawiający się w groteskowym czasem karykaturalnym przedstawieniu postaci. Artystka podkreśla, że celowo pozbawiła przedstawione kobiety tożsamości oraz nadała im odrealniony rys co daje mocniejszy wyraz ich uprzedmiotowieniu. Stałym elementem tego cyklu są pióra i ptasie hybrydy. Pióra oblepiające przedstawione postacie nadają im różnego wyrazu, czasem groteskowego scenicznego przesytu, czasem tajemniczego mrok. Środki wyrazu artystycznego użyte w tym cyklu, zniekształcenia postaci, wielobarwne poszarpane plamy oddają chaos jaki towarzyszy procesowi rozpoznawania siebie, zanim zaprzeczanie, wypieranie i zranienie odzyskają należyte miejsce. W drugim cyklu pt. „Bliskość” portretowane bohaterka to Wiedźma czyli ta Która Wie - wie czego pragnie i ma odwagą aby słuchać swojej wewnętrznej mądrości. Jest głęboko osadzona w sobie a wewnętrzne rozszczepienie i chaos zostały tutaj uleczone. Przestawione postaci w zupełnym odosobnieniu zanurzają się w przyrodzie, wtapiając się całkowicie w przestawiane krajobrazy.
Jakie jest więc miejsce kobiety w obecnych czasach? Czy obowiązujące role społeczne jakim podlegają kobiety wymagają ponownej rewizji? Czy możemy jednocześnie nie znać odpowiedzi na powyższe pytania i potrafić wsłuchać się w wewnętrzny głos? Czy potrafimy znieść napięcie spowodowane tym paradoksem? Być może narracja wystawy Joanny Róg – Ociepki pomoże nam odpowiedzieć sobie na te pytania. Joanna Róg-Ociepka – ur. 1982 w Krakowie, prodziekanka ds. kierunku Sztuka cyfrowa i wykładowczyni na GRiM w WSE w Krakowie. Malarka, rysowniczka, wykonuje murale i freski, zajmuje się krótkimi formami animacji i filmu oraz art site specific. Doktorantka na ASP w Krakowie. Absolwentka ASP w Krakowie tejże Uczelni. Stypendystka w ENSBA w Dijon we Francji. Dyplom pt: „Samotrzeć” u prof. Jacka Waltosia w 2009. Należy do ZPAP okręgu krakowskiego. Współtwórczyni i koordynatorka projektów edukacyjnych w Fundacji Sztuki Nowej Znaczy się. Współtworzy grupę artystyczną FLU Grypa Twórcza. Tworzyła freski i murale dla różnych instytucji, w tym dla Domu Kultury w Wawrzeńczycach oraz dla pływalni w Miliczu. Laureatka nagrody specjalnej w konkursie II Przeglądu Sztuki Współczesnej „Nowa Awangarda” Galerii Szyb Wilsona (2018). Współlaureatka wyróżnienia wystawy kolektywu FLU Grypa Twórcza w ramach konkursu Krakers Cracow Gallery Weekend (2018). Finalistka III Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy (2018). Finalistka 19 Ogólnopolskiego Przegląd Malarstwa Młodych „Promocje 2009” w Legnicy (2009).

🔌Wernisaż wystawy: 03 marca (piątek)
🔌Start: 19:00
🔌Adres: Dobra 31, Warszawa
🔌Wystawa czynna w dniach 03.03-22.03.2023 w godzinach 10.00:20.00
🔌Kuratorka: Anna Madejska