Spektakl o współczesnym doświadczeniu depresji, inspirowany Szklanym kloszem Sylvii Plath i biografią autorki.

Już trwa praca białka, kwasów i tłuszczy wiążą się korzonki moich włosów już DNA szkicuje szydełkuje pilnie komórkę do komórki projektuje długość kości rozstaw osadzenie oczu

o jakże będziesz piękna przyjaciółko moja i jakże zgnojona

żegnaj mi istnienie

bez snu bez przebudzenia ciągłe wspólne chociaż rozproszone żegnaj

a kiedy się urodzę i obdarzą mnie imieniem szałwia

będę już całkiem śmiertelna

Bożena Keff, fragment scenariusza

Jak to jest, stawać się poetką? Ale nie po prostu poetką – największą poetką XX wieku. Taką, która potrafi dać wyraz intensywności własnego absolutnie odrębnego istnienia. I jak to jest, stawać się kobietą? Ale nie po prostu kobietą – kobietą jako doskonałą odpowiedzią na męskie spojrzenie? Jak to jest stawać się kochanką, ale taką, której namiętność jest tak niewyczerpana, że syci się tylko zagładą? A jak to jest stawać się partnerką poety, która nie utraci przy nim swojego głosu? Jak to jest stawać się matką, która stworzy z siebie nowe ciało, jak wielką pieśń życia. I jak to jest stawać się samobójczynią, być mistrzynią w sztuce umierania – tą, która zrobi to trzykrotnie?

Sylvia Plath to ikona. To kobieta-poetka, która osiągnęła doskonałość. Jak to jest, stawać się doskonałą? Jak to jest się stawać nie-ludzką?