31. Festiwal Mozartowski w Warszawie
Teatr Warszawskiej Opery Kameralnej
Wolfgang Amadeus Mozart
WESELE FIGARA (Le Nozze di Figaro)
Opera komiczna w czterech aktach we włoskiej wersji językowej
Recytatywy w języku polskim w przekładzie Stanisława Barańczaka
Kompozytor | Wolfgang Amadeus Mozart
Libretto | Lorenzo Da Ponte
Premiera | 27 kwietnia 2019 r.
Inscenizacja i reżyseria – Grzegorz Chrapkiewicz
Kierownictwo muzyczne – Piotr Sułkowski
Scenografia – Wojciech Stefaniak
Kostiumy – Katarzyna Szczurowska, Anna Skupień
Choreografia Jarosław Staniek
Reżyseria światła Piotr Pawlik
Asystent reżysera Jacek Ornafa
Asystent kierownika muzycznego – Kuba Wnuk
Asystent choreografa – Katarzyna Zielonka

OBSADA:
Hrabia Almaviva | Tomasz Kumięga
Hrabina Rozyna | Karina Skrzeszewska
Zuzanna | Aleksandra Orłowska
Figaro | Artur Janda
Cherubin | Jan Jakub Monowid
Marcelina | Elżbieta Wróblewska
Basilio | Łukasz Wroński
Bartolo | Dariusz Machej
Antonio | Maciej Miecznikowski
Barbarina | Dominika Kościelniak
Don Curzio | Jacek Ornafa

Tancerze | Patryk Rybarski, Jarema Andrzejewski, Jakub Piotrowicz, Arkadiusz Jarosz

Orkiestra Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense
Dyrygent:
Piotr Sułkowski

Wesele Figara to jedna z najgenialniejszych oper w historii świata. Opera powstała w roku 1786 do libretta Lorenza da Ponte na podstawie słynnej sztuki Pierre’a Beaumarchais’go o takim samym tytule. Sztuka krytykująca relacje społeczne feudalnego świata zakazana była w wielu krajach. Mozart, podejmując się tego tematu również ryzykował bardzo wiele, choć da Ponte zadbał o pominięcie całej problematyki społecznej czy politycznej obecnej w oryginale sztuki. Premiera za zgodą Cesarza dobyła się w dworskim teatrze 1 maja 1786 roku. Dzieło spotkało się z dobrym przyjęciem, chociaż nakładano na nie kolejne ograniczenia formalne.
Mozart wspiął się w tym utworze na sam szczyt absolutnej inwencji twórczej. Społeczna wymowa komedii Beaumarchais otrzymała poprzez mozartowską muzykę wymiar psychologii społecznej. Każda postać mozartowskiej opery mówi niejako własnym językiem muzycznym, opowiada swoją historię. Mozart dokonuje tego poprzez osiemnastowieczne konwencje operowe, a jednocześnie obdarza poszczególne postacie indywidualnymi rysami muzycznymi. Inna jest zatem charakterystyka śmiałego Figara, brutalnego Hrabiego, rezolutnej Zuzanny czy udręczonej Hrabiny. Arie, duety, ansamble, wielkie sceny zbiorowe, trwające wiele minut finały aktów, stają się nie tylko muzycznym obrazem akcji scenicznej, ale poprzez indywidualizm postaci, prezentują oczom widza prawdziwe życie.
Inscenizacja Grzegorza Chrapkiewicza nadała tej genialnej operze wymiar czysto ludzki. Reżyser bawi się postaciami i jednocześnie odsłania ludzkie słabości w tym pustotę i pożądliwość. Ostre rysy postaci łagodzi humorem i przenośnią, ożywiając akcję gestem i pantomimą. Zawoalowana erotyka dzieła i psychologiczne zarysowanie poszczególnych typów ludzkich nadają tej realizacji cechy wybitnej, choć zabawnej sztuki. Muzyka Mozarta nadaje całości potoczystości i podkręca akcję dzieła. Nowa wersja Wesela Figara w Warszawskiej Operze Kameralnej nie pozostawi widza obojętnym, lecz zaangażuje go emocjonalnie, wciągając w swój specyficzny, nie do końca przecież wesoły świat. ­