Beethoven długo pracował nad stworzeniem doskonałego wstępu do Fidelia. W efekcie tych artystycznych poszukiwań powstały aż cztery uwertury – trzy pierwsze funkcjonują dziś jako Leonore I, II i III. Podczas koncertu zabrzmi ostatnia z nich – uważana za najdoskonalszą, przewyższającą dramaturgią tę, którą sam kompozytor uznał za właściwe wprowadzenie do swojej jedynej opery.
W tej uwerturze można znaleźć cały wachlarz emocji – mrok piekła, światło nieba. Może właśnie intensywność tej muzyki sprawiła, że Beethoven zdecydował się na inną wersję uwertury do swojej opery pt. „Fidelio” – stwierdziła litewska dyrygentka Mirga Gražinytė-Tyla.
Po tym emocjonującym wstępie zabrzmi nie mniej ciekawy Koncert obojowy C-dur Wolfganga Amadeusza Mozarta. Trzyczęściową kompozycję rozpoczyna lekkie i błyskotliwe Allegro aperto, stanowiące swoiste wprowadzenie do właściwej szybkiej części. Potem, tradycyjnie, następuje część wolna, całość wieńczy zaś śpiewne Allegretto. Koncert powstał w 1777 roku dla oboisty – Giuseppe Ferlendisa, lecz aż do 1920 roku uważany był za zaginiony. Szczęśliwie odnaleziony przez Bernharda Paumgartnera, wszedł do żelaznego repertuaru oboistów.
Na zakończenie Orkiestra Polskiej Opery Królewskiej wykona VII Symfonię Beethovena. Nie bez przyczyny została ona nazwana przez Ryszarda Wagnera „apoteozą tańca”. Motywy taneczne, wypełniające pierwszą i ostatnią część dzieła, niosą niezwykły ładunek emocji – sugestywność i siła brzmienia oddają atmosferę działania i zdecydowania. Pozostają one w kontraście z częściami środkowymi – majestatyczne Allegretto przypomina tony marsza żałobnego, znajdujące się zaś na trzeciej pozycji Scherzo wprowadza nieco lekkości i zabawy do całej kompozycji.