Siedzisz sobie przy rodzinnym obiedzie, jesz pierogi, popijasz kompotem. Jest dobrze, bezpiecznie, nikt cię nie niepokoi, nie zaczepia. Wujek rozmawia z siostrą cioteczną. Spokój. Rodzinka zajęta rozmowami o życiu, o tym, co wydarzyło się w ostatnim odcinku „Mody na sukces”. Za chwilę deser. Nagle mama wstaje i mówi „Proszę o uwagę, Hubert ma coś ważnego do opowiedzenia – ma koleżankę. Hubciu, no opowiedz wszystkim o Ewie, jak to się poznaliście. Nie daj się prosić”.

Siedzisz sobie na spotkaniu biurowym, ktoś robi prezentację, udajesz, że słuchasz. Masz wprawę w markowaniu oznak zainteresowania, jednocześnie więc sprawdzasz w telefonie, co piszą na Pudelku. Spokój. Jeszcze 10 minut do końca, jakoś to przetrwasz. Nagle prezes zadaje pytanie – na szczęście nie dotyczą twojego działu. Uff. I jeb: „A, tak mi się przypomniało. Pani Karolino, a co w HR-ach? Dotarły do mnie informacje, że przekroczyliście budżet na ten rok. Może powie to wyjaśnić?”.

Wszystkie światła na ciebie, trzeba szyć. Trudno, coś tam powiem, jakoś to będzie. Tak zaczynają się monologi o życiu, relacjach i kurczakach. Zapraszamy na wieczór, w którym na scenie Klubu Komediowego będziemy my – komicy i improwizatorzy – jednak w nowej, niecodziennej dla nas roli: samozwańczych, jednorazowych stand-uperów. Smutni debiutanci. I ich monologi. Niewystarczająco znani, by jechać w ogólnopolską trasę, za mało lubiani i ze zbyt małych rodzin, by zapełnić sale w miejskich domach kultury. My i nasze historie.