„Jakoś się zdzwonimy”, „Bądźmy w kontakcie”, „Powtórzmy to kiedyś” – frazy-kruki, rzucane niedbale na koniec romantycznego spotkania, gotowe wydziobać z Ciebie resztki nadziei, że to był fajny wieczór, znajomość warta kontynuacji, no i w ogóle być może oto właśnie stoisz u progu wielkiej miłości! Tymczasem dni mijają, wypełnione cichym, tęsknym oczekiwaniem. Twoją samoocenę obsiadają zwątpienie i kompleksy. Niepotrzebnie zapijasz to winem, bo alkohol wyzwala w Tobie najgorsze popędy: Sam/-a piszesz do niego/niej klasyczne, pogrążające, demaskujące: „Hej. Co tam?”. I ponieważ nikt nie odpisuje (najwyraźniej „nic tam”), to mościsz się coraz głębiej w gnieździe uwitym z poczucia wstydu, odrzucenia i wszystkich dotychczasowych sercowych rozczarowań.

I tu pojawiamy się my! Najtańsza i najmniej skuteczna terapia na mieście! Bo skoro i tak czekasz na telefon od niej/niego, to możesz czekać z nami. Bo jeśli masz pić ze smutku, to lepiej w naszym towarzystwie. Pozwierzamy się sobie z randek, które skończyły się na jednym spotkaniu, wymienimy się uczuciowymi koszami i oprowadzimy po friendzone’ach, w których tkwimy – a zainspirowani tym aktorzy zagrają serię improwizowanych, komediowych scen. Nie obiecamy zbiorowego katharsis, ale liczymy, że choć trochę uda nam się oswoić tę straszliwą wyliczankę: „nie chce, nie dba, żartuje”. Bo przecież gdzieś tam na końcu, na miłosnym horyzoncie majaczą zauroczenie, adoracja i miłość. A nawet ślubny kobierzec…