Premiera: 21.04.2017, Scena Kameralna
Na podstawie prozy Wiesława Myśliwskiego.
Matka: bardzo swojska, zadziorna, zaradna, mądra, ciepła, zabawna, „wilczyca” rodziny.
Syn: wywołuje obraz Matki podczas porządkowania po niej pamiątek. Staje się także jej partnerem, adresatem zwierzeń.
Świat realny Syna i wywoływany przez niego nierealny świat Matki niekiedy przenikają się tworząc nieprzewidziane, zaskakujące sytuacje sceniczne.
A drugim bohaterem przedstawienia jest tango, najważniejszy dla Matki taniec. Tango – ucieczka od rzeczywistości, tango wzlotów, spełnień i niespełnień.
"Te wszystkie nowoczesne tańce przemijają, a tango wciąż się tańczy. W tangu o wszystkim się zapomina, wszystko przestaje boleć, tylko by się tańczyło, tańczyło… Kto nie umie tańczyć tanga, ten w ogóle jakby żyć nie umiał. Najpierw choćby w tańcu dobrze się sprawdzić, bo potem w życiu może być za późno, kiedy jedno w tę, drugie w tę ciągnie".
"Po krawacie nieraz można poznać, kto jest kto, jak po oczach, po rękach, po głosie. O, krawat musi mieć charakter, jak mężczyzna. Właściwy krawat potrafi nieraz wydobyć z twarzy, co jest jeszcze ukryte, co w późniejszych latach w zmarszczkach się ujawni, a co nieraz bardziej kobiety pociąga niż najmłodsza uroda”.

Niezatańczone tango – fot. Katarzyna Chmura-Cegiełkowska