Koncert kameralny

Imperto Piano Trio 
Karolina Trojakowska -fortepian
Piotr Domański, Tomasz Bielak, Paweł Pruszkowski - perkusja

Dmitrij Szostakowicz - II Trio e-moll op. 67 
Dmitrij Szostakowicz - XV Symfonia A-dur op. 141a (oprac. na skrzypce, wiolonczelę, fortepian, celestę i perkusję – Viktor Derevianko)

Swoje drugie Trio na fortepian, skrzypce i wiolonczelę komponował Szostakowicz w niezwykle trudnych czasach II wojny światowej. Rosja nie tylko była wyniszczona przez wojnę, ale i wstrząśnięta tragicznymi losami wielu Żydów. W lutym 1944 roku Szostakowicz stracił swojego największego przyjaciela, teatrologa i krytyka muzycznego Iwana Sollertyńskiego. Kompozytor należał przy tym do osób, które surowo przestrzegały pewnych tradycyjnych obrzędów i obyczajów. Zawiadamiając Izaaka Glikmana o śmierci Sollertyńskiego, zwrócił się w liście z następującą prośbą: „zdobądź gdzie możesz wódkę i 11-go marca równo o 19-tej czasu moskiewskiego wypijemy (ty w Taszkiencie, ja w Moskwie) po szklaneczce tego napitku, celebrując w ten sposób miesiąc od dnia śmierci Iwana Iwanowicza”.
Szostakowicz zadedykował utwór pamięci Iwana Sollertyńskiego. Nawiązał w ten sposób do wielkich swoich poprzedników, Czajkowskiego i Rachmaninowa, którzy poświęcili swoje tria wielkim artystom. Byt dzieła zatoczył krąg w 1975 roku, kiedy podczas uroczystości pogrzebowych w Konserwatorium Moskiewskim nad wystawioną trumną z ciałem zmarłego Szostakowicza rozbrzmiewała II część utworu.
Solistyczne potraktowanie instrumentów (wywiedzionych ze wszystkich sekcji orkiestry) stanowi znak szczególny XV Symfonii Dmitrija Szostakowicza. Cechuje ją bogactwo szaty dźwiękowej z jednej strony, z drugiej zaś wyjątkowo transparentna instrumentacja, czyniąca Symfonię utworem niemal kameralnym. Doliczono się nawet, że w częściach I, II, IV (liczących po kilkaset taktów) Szostakowicz używa pełnej orkiestry na przestrzeni zaledwie 8–13 taktów, a w III części tutti orkiestrowe nie występuje nigdy. Tak wyjątkowy utwór aż prosił się o przetranskrybowanie na zespół kameralny. Opracowania dokonał za aprobatą kompozytora pianista Viktor Derevianko.
Ostatnia Symfonia autora baletu Złoty wiek swoją sławę zawdzięcza naszpikowaniu cytatami. Są to zapożyczenia i odniesienia do własnej twórczości (I koncert wiolonczelowy, II i IV Symfonie) oraz zupełnie celowo przeplatające się z tematami Symfonii aluzyjne cytaty z Rossiniego i Wagnera.