Teoria kwantów, stosująca się do opisu mikroświata, kilkadziesiąt lat temu nieoczekiwanie wkroczyła do opisu czarnych dziur. A przecież czarne dziury – obiekty na tyle zwarte, że ich grawitacja więzi nawet światło – wydawały się już „zarezerwowane” dla einsteinowskiej ogólnej teorii względności, która zdefiniowała na nowo pojęcia czasu i przestrzeni. O ile jednak zakrzywienie czasoprzestrzeni wokół czarnej dziury opisujemy za pomocą ogólnej teorii względności (a nawet wykrywamy fale grawitacyjne, pochodzące od zlewających się czarnych dziur), to do dziś mało wiemy o działaniu grawitacji w najmniejszych skalach i nie dysponujemy przekonywującą teorią grawitacji kwantowej. Czy z czarnej dziury naprawdę nic nie może uciec? Czy czarna dziura może wyparować poprzez promieniowanie kwantowe? Badania teoretyczne nad tymi zagadnieniami trwają. Czarne dziury wydają się idealnymi obiektami do dociekań, łączących obie niezwykłe teorie – teorię względności i teorię kwantów. Czego można się spodziewać po próbach połączenia tych dwóch ciągle nieprzystających opisów fizycznej rzeczywistości? Opowie o tym dr hab. Andrzej Dragan. Wystąpienie będzie rozwinięciem treści prezentowanych przez autora w niedawno wydanej książce Kwantechizm, czyli klatka na ludzi. Grafika powyżej: Alain r, CC BY-SA 2.5, Wikimedia Commons

http://www.niebokopernika.pl/szczegoly-wydarzenia/repertoire/detail/prosto-z-nieba-teoria-kwantow-versus-czarne-dziury/