Zbigniew Namysłowski - Koncert Noworoczny Białołęckie Wieczory Jazzowe

#

Zbigniew Namysłowski - legenda polskiego jazzu - saksofonista, multiinstrumentalista, kompozytor i aranżer, leader, pedagog, urodzony w 1939 r. w Warszawie.

Zbigniew Namysłowski Quintet w składzie:
Zbigniew Namysłowski - saksofon altowy, sopranowy,sopranino
Jacek Namysłowski - puzon
Sławomir Jaskułke - fortepian
Andrzej Święs - bas
Dawid Fortuna - perkusja

Będzie to wyjątkowe spotkanie z legendą polskiego jazzu. Polish Jazz to ON i słusznie tytułuje jedną z ostatnich swoich płyt: „Polish Jazz - yes!”. Podczas koncertu z pewnością nie zabraknie kompozycji z tej płyty.
Program jaki zaprezentuje publiczności zgromadzonej w sali Białołęckiego Ośrodka Kultury jest dla samego mistrza pewną zagadką. Repertuar koncertu Artysta ustala w ostatniej chwili. Podczas pierwszych minut swojego występu pilnie przygląda się widowni i wsłuchuje w jej reakcję. Zwykle dobrze odczytuje jej oczekiwania. Koncert - niespodzianka, w którym publiczność na bis może wywołać swe ulubione utwory.
Zbigniew Namysłowski twórczością kompozytorską zajmuje się od lat 60. Chętnie łączy jazz z muzyką etniczną i klasyczną. Jest autorem m.in. takich utworów, jak „Piątawka”, „Siódmawka”, „Zabłąkana owiecka”, „1.2.3.4...”, „W to mi graj”, „Bop-Berek”, „Der Schmalz Tango”, „Jasmin Lady”, „Double Trouble Blues”, „Western Ballad”, „Quiet Afternoon”, „Sprzedaj mnie wiatrowi”. Nagrał płyty wspólnie z zespołem górali oraz z jazzującą muzyką Wolfganga Amadeusza Mozarta („Mozart in Jazz” (1999), „Mozart Goes Jazz” (1999) i „Jazz & Folk - Namysłowski Quartet & Górale” (2000).
Jego dyskografia obejmuje ponad 39 autorskich płyt, z których wiele wydanych zostało za granicą. W 1964 w Anglii ukazała się pierwsza polska płyta wydana poza krajem – „Lola”. Natomiast takie albumy, jak „Winobranie”, czy „Kuyaviak Goes Funky” stały się przebojami jazzowymi oraz zostały uznane przez magazyn „Jazz Forum” za najlepsze płyty wszechczasów w polskim jazzie. To skrótowy zapis biograficzny artysty bez którego polski jazz wyglądał by zapewne inaczej, bez wątpienia o wiele skromniej