W nowy sezon, pełen bardzo atrakcyjnych propozycji repertuarowych, Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus wkroczy 16 września w Filharmonii Narodowej pod batutą swego Dyrektora artystycznego – Mirosław Jacek Błaszczyk poprowadzi wykonanie dwóch arcydzieł ukazujących dwa różne oblicza koncertu. Monumentalny i nowatorski Koncert skrzypcowy D-dur op. 77 (1878) Johannesa Brahmsa to wyraz przyjaźni kompozytora i wielkiego skrzypka jego epoki, Josepha Joachima; tworząc go, intensywnie korzystał z konsultacji wirtuoza. Brahms wykorzystał wiele sugestii przyjaciela, wprowadził jednak także – niekiedy wbrew jego opiniom – wiele własnych, nowatorskich idei. Mimo ogromnej skali trudności, utwór ten nie należy do nurtu koncertów wirtuozowskich, czysto popisowych – każdy element skomplikowanej faktury i wszystkie innowacyjne elementy techniki wiolinistycznej pozostają w służbie kunsztownej formy i bogatej ekspresji. Mimo pewnych kontrowersji po premierze, dzięki niestrudzonemu Joachimowi, potem też innym skrzypkom, dzieło szybko zdobyło pozycję jednego z najwspanialszych (i najtrudniejszych) koncertów skrzypcowych w całej muzycznej literaturze. W Warszawie wykonawcą partii solowej będzie Jakub Jakowicz, należący do najbardziej prominentnych wiolinistów polskich swojego pokolenia. Koncert na orkiestrę Witolda Lutosławskiego swą nazwą niejako „polemizuje” z założeniami gatunku sugerującymi konfrontowanie solisty i orkiestry. To raczej nawiązanie do dawnej formy „koncertu zespołowego”, w którym jednakową, quasi-solistyczną wirtuozerią popisywali się wszyscy muzycy orkiestry. Zamówiony przez Witolda Rowickiego w 1950 roku, został ukończony po czterech latach. Kompozytorem miotały wątpliwości i rozterki – utwór „na motywach ludowych” miał się wpisywać w preferowany w ponurych czasach socrealizmu nurt folklorystyczny, ale trywialność oraz polityczny kontekst tego nurtu były Lutosławskiemu skrajnie obce. Stworzył więc dzieło niezależne od tych postulatów, rozwijające raczej najlepsze idee artystycznej sublimacji folkloru, obecne także przecież w klasycyzującej muzyce okresu międzywojennego. W późniejszych latach wypowiadał się o swym Koncercie z dystansem, a jego artystyczna droga podążyła w zupełnie innym kierunku, lecz żywiołowe, barwne, perfekcyjne w swej konstrukcji dzieło zyskało trwałe uznanie publiczności i dyrygentów.