Dybuk

W dzisiejszym świecie hejt się banalizuje. To rodzaj przemocy, na który często się nie reaguje. Co to mówi o nas samych? „Dybuk" to efekt zespołowej pracy, wspólnej refleksji nad mechanizmami przemocy, z którymi młodzi ludzie mierzą się w szkole. Historia zmarłego chłopaka, który powraca jako duch, jest opowieścią o winie indywidualnej i zbiorowej. Nauczyciele i uczniowie zmagają się z tragiczną śmiercią jednego z nich. Wystawiają Dybuka i zapożyczonymi słowami konfrontują się z własnym sumieniem. Żydowska rzeczywistość duchowa i obyczajowa początku XX wieku, choć obca i egzotyczna, staje się dla nich narzędziem do mówienia o sobie. Zanurzają się w fikcji i urzeczywistniają dawno zapomniany świat, dzięki czemu odsłaniają to, co wyparte i wstydliwe w ich społeczności. To historia miłości, niepozbawionej grozy, ale przekraczającej granice światów, konwencji oraz teatru. Nie jest to zabawa niewinna. Spektakl jest efektem zespołowej pracy, wspólnej refleksji dotyczącej mechanizmów przemocy, z którymi młodzi ludzie mierzą się w szkole. Historia zmarłego chłopaka, który powraca jako duch jest opowieścią o winie indywidualnej i zbiorowej. O świecie, w którym hejt się banalizuje. O grzechu zaniechania i jego konsekwencjach. O tym, co nasze kozły ofiarne opowiadają o nas samych.

Tekst: Ignacy Karpowicz oraz zespół aktorski, inspirowany „Dybukiem" Szymona Anskiego
Reżyseria: Anna Smolar
Scenografia, kostiumy: Anna Met
Muzyka: Natalia Fiedorczuk
Reżyseria świateł: Michał Głaszczka

Obsada: Mirosław Guzowski, Hanna Maciąg, Irena Melcer, Maciej Pesta, Sonia Roszczuk, Jan Sobolewski, Michał Wanio, Małgorzata Witkowska

Produkcja: Teatr Polski w Bydgoszczy
Przy wsparciu Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego